Ewangelia dzieciństwa

RECENZJA „EWANGELIA DZIECIŃSTWA” LYDIA MILLET.

Dawno żadna książka nie zrobiła takiego spustoszenia w moim umyśle.

Początkowo pomyślałam - kurczę, okładka taka, że niekoniecznie od razu wzięłabym tę książkę do ręki, ale jak to mówią od wiek wieków „nie oceniaj książki po okładce” i tutaj to ma odzwierciedlenie.

Powiem więcej, gdy przeczyta się książkę ta okładka pasuje jak mało która.

Nie wiedziałam czego do końca się spodziewać, początek był taki sobie.

Wdrożenie się w świat przedstawiony przez kilka stron zdawał się nieosiągalny, ale brnęłam w to dalej.

Co tam się działo!

Pochłonęłam ją w ciągu kilku godzin.

Sytuacja tych dzieciaków, rodziców, huraganu… nie spodziewacie się na pewno takich obrotów sytuacji jakie tam były. Poważnie.

Nie żałuję ani sekundy na czytaniu tej książki.

Ostatnio mam wrażenie, że wpadają mi w ręce same perełki. Ta zdecydowanie taka jest. Nie twierdzę, że spodoba się każdemu, bo nie ma takiej jednej książki (śmiem tak twierdzić), która spodoba się wszystkim ale zdecydowanie warto po nią sięgnąć i czuję, że ta, okaże się hitem.

Co do samej fabuły… jest idealna na rozmyślania i ponadczasowa. Problemy, wybory, sytuacje momentami abstrakcyjne lub kontrowersyjne wręcz mają swoje odbicie w życiu codziennym chyba każdego z nas. Nie twierdzę, że 1:1 ale łatwo przenieść te metafory na siebie. Bo co my byśmy zrobili w ta...

„Ewangelię dzieciństwa” czytałam dość długo, zaczynałam, odkładałam, zaczynałam znów i robiłam kilka dni przerwy, ale skończyłam i muszę powiedzieć, że była to ciekawa i nieoczywista książka, chodź dla mnie trochę chaotyczna.
Spodziewałam się zupełnie innej historii…

Zakładałam… że grupa dzieciaków, która spędza wakacje z rodzicami, raczej będzie przeżywała jakieś niesamowite przygody, przeplatane z nastoletnim buntem i humorami. Tutaj jednak, to dzieci okazały się tymi „dorosłymi”. Rodzice pogrążeni w wiecznej libacji, nafaszerowani narkotykami, zamknęli się w swoim świecie. Dzieciaki radziły sobie same, została im „zabrana” beztroska, którą przez huragan zastąpiła walka o przetrwanie.

Autorka pokazuje nam świat dzieci, zagubionych i zdenerwowanych, takich które nienawidzą swoich rodziców. Wstydzą się ich i brzydzą ich zachowaniami.

Cała historia była nietypowa i wywołała bardzo dużo emocji, w większości tych negatywnych.

W „Ewangelii dzieciństwa” wyraźnie zarysowany został konflikt międzypokoleniowy, na którym opierała się cała książka. Mierzymy się w niej z zaniedbaniami i brakiem zrozumienia. Ze światem dzieci, które starają się zbudować go na swoich zasadach i fundamentach.

"Ewangelia dzieciństwa" Lydii Millet to rzecz o wielkim rozczarowaniu i swoistej rezygnacji, gdy wszystko i wszyscy dookoła w danym momencie zawodzą, gdy niczego nie można być już pewnym i nie bardzo jest na co liczyć.

To rozżalenie zaczyna się przygnębieniem postawą rodziców podczas wakacji spędzanych w letnim domku. Eve, główna bohaterka wraz z gromadką innych dzieci obserwuje swoich opiekunów, którzy coraz bardziej popadają w swego rodzaju otumanienie. Dzieci postanawiają odseparować się od dorosłych, próbują się od nich odciąć, nabrać dystansu. Tym bardziej, że otępienie rodziców pogłębia spożywany alkohol i w pewnej chwili dialog między pokoleniami praktycznie się urywa.

Młodzi dosyć dobrze sobie radzą aż do momentu, gdy huragan i gwałtowna burza niszczą sporą część posiadłości. Wówczas drogi dwóch generacji załamują się na dobre po raz pierwszy. Okazuje się, że rodzice nie są zdolni do podjęcia jakichkolwiek racjonalnych kroków. To dzieci zachowują się teraz bardziej trzeźwo i odpowiedzialnie.

Autorka wyraźnie ukazuje problem różnicy międzypokoleniowej. Dawny świat zmierza do zagłady, kruszy się i rozpada - wszystko to odbywa się na oczach rodziców, którzy wydają się zupełnie nie zauważać zbliżającej się katastrofy i ani myślą przerywać sobie dobrej zabawy.

W związku z tym do głosu dochodzi młodzież, L. Millet świadomie odwraca obiegowe role, przyznam, że ten zab...

Jakże się cieszę, że ta książka stanęła na mojej drodze! Lubię, gdy autorzy podejmują kontrowersyjne tematy, zapuszczają się w rejony do tej pory literaturze nieznane, stanowiące powiew świeżości. Życzyłabym sobie, aby takich książek było więcej, ale przejdźmy do rzeczy.
Wspólny wyjazd rodzice, znajomi i ich dzieci miał zaowocować wakacyjnym lenistwem i obfitować w czas najlepszej rozrywki, jednak wkrótce miejsce to nawiedził kataklizm w postaci silnego huraganu. Od tego momentu widzimy jak na dłoni wyraźny podział na tych, którzy ratują dobytek i martwią się jak przetrwać oraz tych oddających się ciągłej zabawie. I wcale nie jest tak jak myślicie. Tu role zostały zamienione.

"Rodzice to najgorszy rodzaj ludzi, to oni zjedli naszą planetę".

W tym wypadku pociechy starają się myśleć jak dorośli, podczas, gdy rodzicie wspinają się na kolejne wyżyny obrzydliwości. W momencie, gdy woda wdziera się do budynku organizują zbiorową orgię, robią drinki i wciągają koks. Dużo tu kontrowersji i przeciwieństw. Czytelnik obserwuje przerażenie w oczach dzieci ratujących dobytek, lękających się burzy, a obok nich beztroskich, niczego nieświadomych rodziców. Zupełnie jakbyśmy mieli do czynienia z odwróconym procesem biologicznym: dorośli coraz bardziej dziecinnieją, pogarsza się ich forma psychiczna, trzeba ich mieć pod ciągłym nadzorem. Podczas, gdy najmłodsi z łatwością potrafią się zaadaptować do nowej sytuacji, są pomysłowi i sprytni.
W całej tej opowieści m...

Letni wypad ze znajomi jest dobrym sposobem na ucieczkę od problemów związanych z codziennością. Wymieszane z alkoholem piguły wciskane w gardła jak cukierki gwarantują dobrą zabawę i myśli dalekie od obowiązków i dzieci.

Dzieci, które znalazły się w letnim domku wbrew własnej woli, nie mają w planach przeszkadzać nie trzeźwo myślącym rodzicom. Wręcz przeciwnie. Pozbawione telefonów, szukają własnych atrakcji, by przeżyć wyjazd jak najdalej od starszego pokolenia, które niesie za sobą wstyd i obciach.

Ten pozorny ład przerywa huragan. W obliczu nadchodzącego końca świata najmłodsi wczasowicze próbują ratować siebie i zwierzęta. Starsi w tym czasie robią to w czym są najlepsi. Balują nawet w piekle.

Lydia Millet zastosowała na swoich bohaterach zamianę ról, dzięki której powstał intrygujący obraz konfliktu pokoleń. Nieodpowiedzialni i wypłukani z emocji rodzice vs czyste, jeszcze nie przemielone przez życie dzieci, które mogą liczyć tylko na siebie. Z ciekawością śledziłam ich losy, walcząc po drodze z różnymi emocjami. Autorka stworzyła świat daleko odbiegający od rzeczywistości, jednak i tak jego poszczególne elementy zdołały wbić w głowę niepokoju, który towarzyszył mi do końca lektury. Odbiór książki nieco popsuły pojawiające się zewsząd symbole i nawiązania do Biblii. Nastawiałam się na ich obecność, ale ilość i sposób, w jaki zostały przedstawione negatywnie wpłynęły na całość. Odniosłam wrażenie, że autorka przez całą histor...