Gdy życie zsyła hipopotama

Zaintrygował mnie tytuł tej książki, ale gdy już ja wzięłam w ręce to niemal zakochałam się w samym jej wyglądzie. Błękitna i bardzo miła w dotyku okładka z różnymi wypukłościami i wytłoczeniami po prostu robi wrażenie. Aż chce się jej dotykać...
W książce "Gdy życie zsyła hipopotama" znajdziemy kilka dość zabawnych postaci a jeszcze więcej zabawnych anegdot, lecz także czasem wręcz smutnych sytuacji, nie zabraknie więc okazji do uśmiechu, lecz także do smutku. Zaznaczyłam w tej książce tam wiele cytatów, że nie jestem w stanie ich wszystkich przepisać lub przytoczyć, lecz kolorowe znaczniki pozwolą mi jeszcze wrócić do co ciekawszych fragmentów za jakiś czas.
Autorka pisze w bardzo ciekawym stylu, chociaż trzeba się przystosować do niego przez chwilę. Później czyta się bardzo przyjemnie i lekko.
"Gdy życie zsyła hipopotama" to wielopokoleniowa saga rodziny duńsko-rosyjskiej opowiedziana w bardzo niezwykły sposób, z dużą dawką emocji.
Tytułowy hipopotam miał wielki wpływ na losy tej rodziny. A w dodatku to hipopotam z polskiego ogrodu zoologicznego.

Nie ukrywam, że początkowo nie bardzo potrafiłam jej zrozumieć. To typowa rosyjska książka, gdzie jest to podkreślane słownictwem, bądź samymi postaciami. Dopiero kiedy co jakiś czas zadziały się rzeczy smutne, czego niektórzy nie zauważyli, jakoś zaczęła do mnie docierać. Ujrzałam jak pięknym stylem jest napisana. Nie tylko barwnym ale i inteligentnym. Chwilami czułam się mniej mądra i nie potrafiłam uwierzyć, że z tak niepozornej książki bije aż taki przekaz. Mamy tu ukazane rzeczy tak mocno szczere, że aż chwilami przerażające. Z jednej strony chciało się je brać za fikcję, a z drugiej dochodziło do nas, że nigdy nie jesteśmy w stanie wszystkiego przewidzieć. Nawet jak bohater do występu długo się przygotowywał i wszystko szło idealnie, to koniec okazał się dla niego tragiczny. Ludzie bisowali, że tak dobry był to numer, podczas gdy on umierał. Następnie ponownie przewinie się urywek innych wydarzeń i ponownie bum, sen odchodzi jak za sprawą czarodziejskiej różdżki. Tak jest przez całą książkę. Postacie są bardzo charakterystyczne i niekiedy śmieszne. Mamy tutaj nieco przekazu z dawnej historii do której opowiadając nasza postać często wraca. Jeśli już kogoś przedstawia, to zawsze z zalążkiem historii, z wyjątkiem takich osób, które są mniej ważne dla treści. Niektórzy mają nawet wypracowany patent na upływający czas. Choćby Warinka, która kiedy gotowała jajka, to śpiewała odpowiednią długość piosenki i po jej skończeniu jaja były ugotowane w sam raz na twardo:-) Lubi...

Jeśli chodzi o moje wrażenia po przeczytaniu książki, to muszę przyznać, że to było ciekawe doświadczenie. Zupełnie nie spodziewałam się, że saga może okazać się tak interesująca. Kolejne rozdziały odkrywałam z uczuciem w stylu - ciekawe, co tym razem wywinie któraś z bohaterek. Co do zakończenia, to ono również było zaskakujące - podobnie jak niemal wszystko w tej książce.