Grandhotel. Powieść nad chmurami

Ciepła, urokliwa opowieść, którą czyta się z taką samą przyjemnością jak wtedy, kiedy leży się na trawie i wpatruje w płynące po niebie obłoki.
Hotel położony na górze Ještěd koło Liberca i pracujący w nim nieśmiały chłopak, zwany przez kumpli Chmuromirem. Tu nie ma kantów, zaznacza Fleischman. A w ogóle to góra nosiła równe miana – Jeschkenberg. Jeschenberge, a wcześniej jeszcze Jesstiedr. To coś związanego z jeżami albo jaskiniami. Są tu i te pierwsze i te drugie. Albo coś do nich podobnego.
Obłoki ospale przepływają nad hotelem, a na ziemi czas pędzi o wiele szybciej. Rozpoczynają się wysiedlenia, mieszają języki, zaś armie przesuwają jak figury na szachownicy. Wrodzone onieśmielenie, to nieustanne wyczekiwanie i obserwacja pogody tylko z pozoru można odczytywać jako dziwactwo. Dziwactwo, którego początki wiążą się z wypadkiem samochodowym i niemożnością opuszczenia miasta w jakikolwiek z dostępnych komunikacyjnie sposobów. Przekraczanie granicy jest dla Fleischmana przede wszystkim fizycznym bólem, wyłączaniem świadomości – nie pomagają żadne formy nacisku, pigułki ani godzinne rozmowy z namiętną panią psycholog.
To cudactwo, które definiuje byt Fleishmana, udaje mu się świetnie skrywać tuż pod chmurami, wysoko na szczycie góry. Jednak i tu nabrzmiewa, pęcznieje (także w bardziej widoczny sposób), zwłaszcza wtedy, gdy chłopak podgląda przez dziurkę od klucza Ilję Fuchsową (toteż wiadomo, dlaczego Jegr woła za nim „waligrucha”). Chłopak spotyka starego Ni...

Grandhotel początkowo wydawał mi się bardzo lekką i humorystyczną pozycją. Jednak czym dalej brnęło się i pochłaniało opowieść naszego głównego bohatera, tym bardziej okazuje się, że porusza bardzo trudne i poważne wątki.

Ta powieść faktycznie umieszcza nas w świecie pełnym ludzkich emocji. Prócz tego, porusza tematykę trudności oraz zaburzeń psychicznych. Główny bohater korzysta z pomocy psychologa lub psychoterapeuty; mamy możliwość poznać jak wyglądały ich sesje.

Zakończenie jest dla mnie wielkim zaskoczeniem i aż prosi się, żeby powstała kontynuacja. Jeżeli jednak kontynuacja nie powstanie, to zostaje nam samym odpowiedzieć sobie na parę pytań.