Opinia na temat książki Grudniowe kwiaty

"Grudniowe kwiaty" stanowią już ósmą część cyklu i choć ostatecznie można je czytać jako niezależną powieść, to jednak zalecam znajomość wcześniejszych tomów.

Norbert po wielu perturbacjach w końcu odnosi sukces jako architekt. W pogoni za sukcesem nie ma czasu dla swojej najlepszej przyjaciółki Julii. Pragnie poprawić te relacje, ale jak dziewczyna zareaguje na to, co chłopak ma jej do powiedzenia?

Mam już za sobą kilka powieści Karoliny Wilczyńskiej, więc znam jej styl i wiedziałam, czego mniej więcej mogę się spodziewać.
Wydarzenia poznajemy z czterech perspektyw, a każda z nich jest monologiem prowadzonym bezpośrednio do czytelnika. To jakby spotkać się z dawno niewidzianym przyjacielem i wysłuchać tego, co ma nam do powiedzenia. I wszystko byłoby w porządku, o ile będzie to dla nas interesujące. Niestety nie porwała mnie opowieść Norberta, która jest najdłuższa i zajmuje połowę książki. Ten huraoptymizm w jego tonie, wydawał mi się sztuczny.
Całość uratowały opowieści Julii, Kai i Danuty. To one wzbudziły najwięcej emocji i wrażeń.

Choć ta historia zahacza o święta, to jednak nie one tu wiodą prym, lecz niewątpliwie stanowią jej punkt kulminacyjny, opisuje naszą codzienność, trudy i zmagania. Mówi o tym, że najważniejsze jest znalezienie naszego miejsca w życiu, naszej drogi, po to, by robić, to co się kocha. Wtedy szczęście jest w zasięgu ręki.

Premiera 28/10/2020