Gwiazdozbiór Psa

Na pierwszy rzut oka "Gwiazdozbiór psa" to typowe post - apo. Mamy epidemię grypy dziesiątkującą ludzką populację (w miejsce grypy możecie sobie wstawić dowolnego wirusa, czy nawet wojnę atomową - bez znaczenia dla akcji), mamy ocalałych walczących o przetrwanie w niegościnnym nowym świecie, człowiek człowiekowi wilkiem i tak dalej ... Co w takim razie wyróżnia tą powieść na tle innych, podobnych i sprawia, że warto po nią sięgnąć? Zdecydowanie forma i detale, które wynoszą ją ponad przeciętność podobnych, zgranych motywów, od dziesiątków lat goszczących w popkulturze.

Akcja zaczyna się 9 lat po wybuchu epidemii. Dwaj panowie i pies, wspólnie zamieszkujący małe lotnisko, starają się przetrwać, przy czym nazwać ich związek szorstkim byłoby zbyt delikatnym określeniem, bo różnią się jak dzień i noc. Hig delikatny, wrażliwy - na pierwszy rzut oka nie powinien dać sobie rady w nowym świecie, ma coś co daje mu przewagę - jest pilotem, ma samolot i wielki zapas paliwa. Bangley to szorstki twardziel, nie waha się pociągnąć za spust gdy sytuacja tego wymaga - czerpie przyjemność z warunków w jakich przyszło mu żyć - preppers doskonały. Świat mężczyzn ogranicza się do lotniska oraz nieba w zasięgu baku niewielkiego samolotu Higa i z czasem robi się dla nich za ciasny.
Hig. Hig jest narratorem opowieści, właściwie akcja to coś w rodzaju strumienia świadomości głównego bohatera - świat przedstawiony dostajemy przefiltrowany przez jego wrażliwość i wspomnienia (wiele nawiąza...

Jako, że książka nie taka nowa i ma już swoje dłuuugie recenzje ;) nie będę streszczał jej treści (zresztą i tak bym tego nie zrobił, bo nie lubię ;) ) Swoje refleksje chciałem zacząć od łyżeczki dziegciu więc szukałem długo czegoś negatywnego i... nie znalazłem (można by mieć jedynie pretensję do grafika za kiczowaty złoty samolocik na tle "księżyca")Język, którzy niektórzy krytykują, dla mnie jest jednym z największych walorów powieści. Jedno z najmocniejszych zdań w tej książce brzmi: "Albo." Oczywiście nie sposób zrozumieć go bez kontekstu...ale właśnie wszelkie "błędy" gramatyczne, składniowe itd. mają w tej powieści nie tyle nawet uzasadnienie, co są "tym" dzięki czemu zyskuje co najmniej o dwie gwiazdki więcej :) Są to momenty (niekiedy) zatrzymania dla czytającego, dzięki którym możemy poszybować w naszej wyobraźni czy przemyśleć "rzeczy ważne" czy wręcz "ostateczne" Innymi słowy autor nie tylko ma nam do przekazanie swoją wizję, ale właśnie stawia nas samych przed sytuacjami krańcowymi, na które możemy, a nawet powinniśmy sobie odpowiedzieć, by nasze człowieczeństwo można było uznać za pełne. Diaz napisał o tej książce, ze to jedna z tych, które sprawiają, że cieszymy się z istnienia literatury. Ja bym dodał jeszcze, że główny bohater to nie czarno-białe indywiduum stworzone na potrzeby powieści, ale pełnokrwista postać: inteligentna, z poczuciem humoru postawiona w sytuacji w której nikt z nas nie chciałby się znaleźć, przeżywająca swoje życie we wzlotach i upadkach...

Mnie interpunkcja drażniła przez cały czas i po prostu nie jestem w stanie zrozumieć celu takiego zabiegu. Mimo to jednak mi się podobało, chociaż odkryłam to dopiero po przekroczeniu mniej więcej połowy – kiedy w końcu mnie całkiem wciągnęło i byłam w stanie przeczytać więcej niż ledwo kilkanaście stron na raz. Poznawanie Higa, towarzyszenie mu w gorszych i lepszych chwilach było naprawdę interesującym przeżyciem - opisywał on wszystko naprawdę emocjonalnie, ciekawie i z bystrością. Poniżej zostało użyte słowo, które świetnie opisuje tę książkę: przejmująca. Taka jest. Polecam.

Na początku drażnił mnie styl i interpunkcja, dziwne zdania, ale potem to staje się nieodłączną częścią książki. Przejmująca, klimat końca człowieka i człowieczeństwa.

Na razie nie wiem co mam o niej myśleć.