Historia złych uczynków

 To moje drugie spotkanie z Katarzyną Zyskowską. Drugie i prawie tak samo udane jak pierwsze. 
 Zyskowska ma dar obudowywania historii. Ma też umiejętność wyciągania z ludzi niekoniecznie tego, co w nich najlepsze. Lubi pokazywać człowieka nie zawsze z tej najlepszej strony. Kładzie duży nacisk na codzienną walkę dobra ze złem z jakim mierzy się każdy z nas. A co ważne, daje swoim bohaterom podejmować te złe, trudne, krzywdzące wybory. Pozwala im być egoistami, pozwala podążać za swoimi pragnieniami, żyć z myślą o sobie. Pokazuje konsekwencje ich czynów i jasno wskazuje na fakt, że nie wszystko co robimy w dobrej wierze, kończy się dobrze, właściwie, zadowalająco.
 Historia złych uczynków to faktycznie historia złych uczynków. Historia w której złe rzeczy, tworzą kolejne, niczym maszyna wprowadzona w ruch poruszają kolejne koła zębate, a bohaterowie niekiedy niczym marionetki odgrywają przypisane im role.
 Skąd przekonanie, że śmierć zakończy złą passę? Że śmierć to jedyne wyjście z sytuacji? Że dla bezpieczeństwa możemy zrobić wiele, bardzo wiele? Powiedziałabym, że z życia, a Zyskowska po prostu ujęła tę opowieść w słowa. Historia pięknie pospinana klamrami przeszłości, kończąca się w miejscu, które de facto jest początkiem. 
 Warto przeczytać tę książkę, choć nie ukrywam, że mnie przygniotła. Nadmiarem złego jakie tworzyło się wokół bohaterów i tego, które samo sobie wytwarzali. Zabrakło mi tego pierwiastka dobra, bo Zyskowska w swoich słowach przekona...

Sowa… większości kojarzy się z mądrością, ale czy wiecie, że sowy w słowiańskich wierzeniach uważano za ptaki pochodzące z zaświatów? Żyły na granicy życia i śmierci, dnia i nocy. Ich pohukiwania budziły grozę i odbierane były, jakby to sam diabeł przemawiał. Sowy były duszami zmarłych… I to właśnie te demoniczne ptaki towarzyszą bohaterom 𝓗𝓲𝓼𝓽𝓸𝓻𝓲𝓲 𝔃ł𝔂𝓬𝓱 𝓾𝓬𝔃𝔂𝓷𝓴ó𝔀 od pierwszej do ostatniej strony. Przelatują między rozdziałami bezszelestnie zbierając po kolei to, na co polowały.

„Jest czas na zabijanie i czas na miłość. Wszystkie historie są o miłości i ta też [jest] właśnie o tym”.
O miłości trudnej, bolesnej, o wyborach tych dobrych i złych, o tym, że czasami kolejne pokolenia płacą za błędy swoich przodków i o tym jak życie potrafi być nieobliczalne i przeplatać historie rodzinne.
Od pierwszej chwili z każdego słowa wylewa się nostalgia i smutek, strach i przerażenie, obawa i skrzywdzenie. Poznajemy losy wielu osób, tych którzy żyją tu i teraz i tych, których już zabrakło, a każdy z tych żywotów niesie za sobą „klątwę”. Mogłoby się wydawać, że nie mają ze sobą nic wspólnego, a mają tak wiele, przede wszystkim zło, które opanowało ich dusze i tkwi w ich sercach od lat, wtedy i teraz, z tymi co umarli i z tymi co jeszcze żyją.

Pani @katzyskowska to czarodziejka, zaczarowała mnie już w pierwszych słowach i moje zauroczenie trwało do samego końca, „ I będzie trwać…”, bo nie potra...