Szklane ptaki

Krzysztof Kamil Baczyński. Poeta. Tak naprawdę niewiele o nim wiem. I pewnie nie tylko ja jedna. Dzięki książce „Szklane ptaki” Katarzyny Zyskowskiej, mogłam się dowiedzieć o nim nieco więcej.
Ta pięknie zbeletryzowana biografia oddaje głos samemu Krzysztofowi, ale również ukochanej Basi oraz matce Stefanii. Jest to opowieść o ogromnym patriotyzmie, o utalentowanym poecie oraz też o zwykłym człowieku, który kochał i miał marzenia.
Nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z twórczością Katarzyny Zyskowskiej i muszę przyznać, że jestem pod ogromnym wrażeniem jej kunsztu literackiego. Autorka przepięknie potrafi pisać, w tym przypadku o różnych odcieniach miłości, relacjach międzyludzkich i wojennej codzienności. Wyzwala w czytelniku ogrom emocji, wzrusza i wręcz wyciska łzy.
Kiedy kończyłam czytać tę powieść zastanawiałam się, jak ubrać w słowa to co czuję, aby nie wyszło patetycznie. Potrzebowałam czasu, aby emocje opadły i mogła powstać rzetelna opinia, która nie zdradzi za dużo, a zachęci Was do sięgnięcia po tę pozycję. Czytajcie!

“Milczenie krzepnie na naszych wargach. Nie ma już ulicy, nie ma dźwięków wystrzałów i sierpniowego słońca, kartek na murach i bezimiennych grobów. Jest tylko pewność, że to koniec. Chociaż czy to możliwe, że ciebie nie ma, a ja wciąż oddycham?”

“Szklane ptaki to powieść biograficzna o Krzysztofie Kamilu Baczyńskim i jego dwóch wielkich miłościach: żonie i matce. Książka, która ściska za serce, urzeka poetyckością i losami bohaterów, a także wyciska morze łez.

Wojna, miłość i poezja przeplata się tutaj w każdym zdaniu. Nie będę przytaczać losów Baczyńskiego, bo zapewne każdy je zna, a jeśli nie- to ta książka jest idealną okazją. Nie ma zachowanego porządku chronologicznego, jednak bez problemu można odnaleźć się w tej opowieści, a sama narracja rozpisana jest na trzy głosy. Krzysztof, Barbara i Stefania przedstawiają swoją historię: swój punkt widzenia, swoje emocje, ból i radości. Autorka w ciekawy sposób przedstawia ich życie, odwołuje się do biografii poety, a także jego wierszy, przez co ma się wrażenie, jakby naprawdę czytało się słowa Basi czy Krzysztofa. Moment poznania, tworzenie poezji, trudne warunki mieszkaniowe, konflikty z rodziną, konspiracja, powstanie- wszystko to staje przed oczami jak żywe.

Ta książka to dla mnie emocjonalne arcydzieło, wyciskacz łez (w dobrym tego słowa znaczeniu), kawał rzetelnej pracy i ogromnej wrażliwości i wyczucia autorki. Czułam tą książkę całym sercem i niewątpliwie jest tu ogromna zasł...

,, Ubrania na chłopcach spaliły się całkiem, ich skóra zamieniła się w popiół. Ciała mieli sine od tego popiołu. A potem krwawe. I na początku nawet nie krzyczeli. To taki szok, co tłumi ból. Krzyk przyszedł później. Dziewczyna wciąż go słyszy w sobie. Przykrywała później umierających kolegów mokrymi prześcieradłami, by im trochę ulżyć, ale ropa, krew i krzyk wnikały szybko w polowe łóżka. Nawet morfina nie pomagała. I taka jest teraz Warszawa ".

Oj ale to była wzruszająca książka. Opisana w bardzo ciepły i poetycki sposób. Miłość wyczuwało się na każdym kroku, bez względu na to kogo dotyczyła hisoria. Miłości matki do dziecka, które wymodliła zwracając się do Boga w którego inni wierzyli. Po kilku poronieniach był on dla niej prawdziwym błogosławieństwem. Kolejne miłości opisuje nam sam Krzysztof Kamil Baczyński. Było ich klika, każda coś dla niego znaczyła i każda pozostawiła po sobie złamane serce i tęsknotę. Tylko ta ostatnia, chuda i wątła kobieta o znikomych piersiach i chudej postawie zaryła mu się w pamięci, pozostawiając mu coś w spadku. Oczywiście przeczytamy również o odczuciach samej Basi, gdzie inni odmawiali sobie jedzenia, by tylko ona mogła posilić nienarodzone jeszcze dziecko.
To pozycja pisana właśnie z tych trzech perspektyw, słowami tych trzech osób, których los zaszczycił nikłym szczęściem, by później swobodnie móc je odebrać. Jak sądzicie, czy pozwolili sobie na to? Czy czasy wojny były dla nich łagodne, czy sprawiały, że ktoś raz w tyg...

"Każda część mojego ciała wyrywa się do ciebie, każda myśl wędruje poprzez trotuary, przez kanały, barykady, zasieki, ruiny. Ku tobie."

Wojna i poezja. Poezja i wojna. A gdzieś pomiędzy miłość i różne jej oblicza ...

"Szklane ptaki" Katarzyny Zyskowskiej to książka, która poruszyła mnie od pierwszej strony, tak samo jak poruszają mnie wiersze Baczyńskiego. Bywały rozdziały przy czytaniu których miałam gulę w gardle, a im bliżej końca, tym bardziej bolało mnie serce.

I tak, historia w tej książce rozpisana jest na trzy głosy. Oprócz Krzysztofa, swoją część ma jego ukochana Basia oraz matka Stefania - dwie kobiety jego życia. Ale w jego życiu, a szczególnie w czasie okupacji ważne miejsce zajmowali również ci dwaj mężczyźni: Jerzy Andrzejewski oraz Jarosław Iwaszkiewicz.

O relacjach Baczyńskiego autorka pisze w dość subtelny, czasami nawet dyskretny sposób. Rzuca to jednak nieco inne światło na postać młodego poety - chłopaka niezwykle wrażliwego, oddanego przyjaciela, partnera, syna ale też nie pozbawionego wad i słabości człowieka. I całościowo stanowi to bardzo ciekawe spojrzenie na życie i twórczość Krzysztofa Kamila Baczyńskiego.

Ale w tym wszystkim wybrzmiewa również głos pokolenia Kolumbów, młodych ludzi, znajomych Krzysztofa, którzy w tak niebezpiecznych i niepewnych wojennych czasach potrafili kochać, marzyć, tworzyć, uczyć się i po prostu żyć. Świadom...

Szklane ptaki to historia o miłości i śmierci… historia pełna subtelności, namiętności, emocji, wzajemnych uśmiechów, czułych spojrzeń i słów, ale również łez cierpienia, smutku, strachu i momentami rozgoryczenia…

To opowieść, w której poznajemy trzy serca, a każde z nich bijące dla ukochanych osób. Serce matki, Krzycha i Basi, jego żony, o której od pierwszej chwili myślał z ogromną czułością i wiedział, już po pierwszym spotkaniu, czego pragnie mówiąc do mamy: „dzisiaj poznałem dziewczynę mego życia, mamo…”

Czasy, w których przyszło im żyć były niezwykle trudne, II wojna światowa, Powstanie Warszawskie, Warszawa pełna gruzów i "rozlanej" krwi, a mimo to próbowali odnaleźć w tym wszystkim siebie i choć jeden promyk nadziei każdego dnia, który starali się rozświetlić słowem, gestem, czynem, czy samą myślą o kochanej osobie.

Krzyś był taki delikatny, pełen wiary w jutro, pełen miłości dla bliskich, choć czasami trudno było mu dzielić swoje uczucia między kobiety życia, matkę i żonę, a przecież była jeszcze trzecia jego miłość… poezja.

Zatapiając się słowa wypowiedziane ustami Stefani, matki poety, Krzysztofa i Baś możecie dostrzec każdą emocję widoczną jak na dłoni. Oni nigdy nie udawali. Padały zdania pełne ciepła, zrozumienia , ale również troski i bólu. Każdy rozdział jest wyjątkowy, tak wiele w nich zdań, które zapisały mi się w pamięci: „Widzę w niej siebie - zagubiona we wszechświecie gwiazda, zrządzeniem losu odnaleziona… Jestem ...

Krzysztof Kamil Baczyński urodził się 22 stycznia 1921roku w Warszawie, zginął 4 sierpnia 1944 roku w Powstaniu Warszawskim.
Trafił go niemiecki snajper strzelający z gmachu Teatru Wielkiego. 1 września zginęła jego żona - Barbara. Oboje pochowani są na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach.
"Szklane ptaki" to powieść biograficzna o Krzysztofie Kamilu Baczyński.
To historia wybitnego, młodego poety z marzeniami oraz jego miłości do żony Basi, a także obecnej w jego życiu matki.
Jest to historia przedstawiona na trzy głosy.
Historia wielkiej miłości dwojga młodych ludzi, ale też historia zaborczej miłości matki do syna. Matki która nie może pogodzić się z tym, że syn kocha kogoś innego.
Autorka przedstawia także Baczyńskiego od strony jego działalności w konspiracji, był żołnierzem batalionu "Parasol" oraz jednym z przedstawicieli pokolenia Kolumbów.

To piękna powieść o Krzysztofie Kamilu Baczyński, o jego krótkim lecz pięknym życiu, o wielkiej miłości do ukochanej żony.
Wzruszająca i pełna emocji.
Wydawało mi się, że znam dobrze historię Baczyńskiego, ale autorka sprawiła, że przeniosłam się w tamte miejsca i odkrywałam wszystko na nowo.
Na długo pozostanie w mojej pamięci i chętnie kiedyś do niej powrócę.

"Szklane ptaki" Katarzyna Zyskowska. Kolejna, przepiękna i niemal poetycka, opowieść o miłości w czasach śmierci i zagłady. Kiedy świat ogarnęła "chwila bez imienia" z pożogi wyłoniła się nie tylko surrealistyczna wizja wojny. Gdy opadł pył, świat ukazał swe nowe oblicze, ale właśnie w tym świecie, gdzie "kamienie krzyczą" narodziła się miłość. On poeta - jednostka wybitna - tyle fascynująca co demoniczna. Ona studentka tajnej polonistyki z aspiracjami na krytyka literatury. Zestawienie już jakby u podstaw niemal idealnie. On Krzysztof, ona Basia. Miłość objawiła się z całą swą mocą i siłą, pomimo wszystkiego i wszystkich. W tej opowieści była bowiem i Matka. Historia tworząca kolejny rozdział "legendy Baczyńskiego". Ukazująca nowe oblicze poety, który jawi się jako mąż, kochanek, wierny przyjaciel, syn (może i trochę marnotrawny), zacięty w swym postanowieniu żołnierz. Powieść pochłaniająca bez reszty, niezwykle interesująca także ze względu na "wieloosobową" narrację. Wzruszająca, bo codzienna, miłość Krzysztofa Kamila i Basi ukazana na tle umierającej Warszawy. Wewnętrzna sprzeczność, która nadaje sens. Gorąco polecam.

„Szklane ptaki” to powieść, która zrobiła na mnie spore wrażenie. Tym większe, że moje podejście do niej było raczej sceptyczne. Głównie dlatego, że nie jest to mój ulubiony gatunek. Autorka pokazała jednak, że jest mistrzynią beletryzowanych biografii. Jej powieść to nie tylko kawał użytecznej wiedzy, podanej rzetelnie i z wyczuciem, ale też wzruszająca, pełna czułości opowieść o zwykłym/niezwykłym człowieku, który kochał do utraty sił, który miał swoje słabości i gorsze dni, który poświęcił życie słusznej sprawie. Bardzo polecam!