Opinia na temat książki I była miłość w getcie

Skończyłam. Uff!
Nie wiem, czego oczekiwałam, na pewno nie miłosnych historyjek Marka i Zośki, Ryfki i Dawida, czy Chajki z Mordechajem. I takich historyjek, jak z kolorowej prasy, nie dostałam. Ale nie doszukałam się też niczego, czego bym o życiu za murami getta nie wiedziała z innych lektur. Tytułowej miłości też znalazłam niewiele. Można by się na siłę doszukać miłości matki do dziecka, nauczycielki do uczniów wywożonych na pewną śmierć, do towarzysza broni, koleżanki, czy pielęgniarki do bezimiennego pacjenta, ale to byłaby nadinterpretacja.

Znalazłam za to w książce spisane pobieżne wspomnienia, strzępy informacji o wszystkim, co prawdopodobnie było ważne dla autora i co zapamiętał po latach. Na różne tematy, ale o miłości niewiele. Książka nie wzbudzała we mnie emocji, ani mnie specjalnie nie poruszyła, na co liczyłam. Doceniam fakt, że te wspomnienia to świadectwo autora - naocznego świadka, uczestnika tragicznych wydarzeń. Żeby Jemu oraz jego towarzyszom niedoli oddać hołd, przeczytałam od deski do deski z uwagą i w skupieniu. Z szacunku nie pominęłam żadnego z licznych dokumentów, notki biograficznej, ani żadnego z tysięcy nazwisk. Jestem z siebie zadowolona, ale nie zachwycona z tej lektury.