Rena i Verę łączy osobliwa więź. Ona jest Widzącą, a on jest jej przewodnikiem i ma ją przeprowadzać bezpiecznie przez transy. Nie jest możliwe wieść im spokojne życie. Król Diogorii chce powiększyć swoje terytorium, a oni mają być jego narzędziem. Jednak by to było możliwe Vera przechodzi pranie mózgu i myśli, że jest Diogorką, a Ren pod groźbą śmierci ma za zadanie pomóc jej w widzeniach oraz wydać swoich przyjaciół na pastwę najeźdźców. Przewodnik pamięta wszystko i to jest jego przekleństwem, kiedy docierają do jego rodzinnego miasta jest szansa, że ktoś pomoże Verze odzyskać pamięć. On musi wykazać się cierpliwością, by chronić ich oboje. Czy nie jest jednak za późno?
„Są rzeczy nie do pokazania i nie do zrozumienia, które zawsze należą tylko do jednego człowieka i do żywiołów, bez względu na wszystkie magiczne więzi. Są po prostu rodzaje cierpienia, których żadnym sposobem nie da się wytłumaczyć.”
Iluzja, to kolejna powieść fantasy, która pozwala mi się rozkochać w tym gatunku. Magiczny klimat, otacza nas już od pierwszej strony.
Autorka nie jest oszczędna w słowach, z dokładnością opisuje miejsca i ludzi, pozwalając ruszyć wyobraźni. Robi to z wdziękiem i wyczuciem, nie zanudzając czytelnika.
Fabuła jej oparta jest na wątku przewodnika i widzącej, chociaż opisane są także inne wydarzenia, a te postacie w pewnym momencie schodzą na bok, to są centrum historii.
Podoba mi się kreacja postaci, kiedy jakaś się pojawia to jest wprowadzona ze szczegółowym opisem, często podana jest jej geneza i wspomnienia bohaterów, z którymi już miała styczność. Więc cała historia rozbudowana jest o dodatkowy czas. Pomimo, że bohaterzy wyruszają w podróż to nie następuje wzmożenie akcji. Rzecz nie rozgrywa się na polu bitwy, walką tutaj jest umysł. Przewodnik walczy, by widzącej nic się nie stało, a tym samym z samym sobą czekając na odpowiedni moment. Widząca natomiast wie, że ma nienawidzić swojego przewodnika, ale nie wie, dlaczego. Dodatkowo ciągle coś ciągnie go w jego stronę – co nie powinno się zdarzyć, bo jak jej wmówiono, jest Diogorką.
Jedyne co mi się nie podoba, to użycie współczesnych wulgaryzmów, kiedy Vera dostaje szału – myślę, że stworzenie jej jakiegoś magicznego słownika wulgaryzmów, pozwoliłoby jeszcze podkręcić klimat.
Bardzo udany debiut. Książka odebrana za punkty w Czytam Pierwszy.