Ja, która nie poznałam mężczyzn

Książka nie do zapomnienia.
Głowna emocja to smutek wynikający z samotności... Ale po zastanowieniu muszę stwierdzić, że jeszcze wiele innych emocji nam dostarcza.
To książka, która pozostaje w nas, daje nam do myślenia i pozostawia... samotnymi...?
Wpisuję do ulubionych.

O istnieniu tej książki długo bym jeszcze nie wiedziała, gdyby nie pozytywna recenzja Rafała Hetmana, a to co on poleca, zazwyczaj jest wielkie! Toteż niezmiernie ucieszyłam się kiedy okazało się, że to właśnie ten tytuł, będzie kolejną lekturą na naszym Klubie Książki "American Club Corner".

Ta niedługa historia przedstawia losy czterdziestu kobiet, będących w różnym wieku, które żyją uwięzione za kratami, w klatce mieszczącej się w jednym pomieszczeniu. Pilnują ich strażnicy, którzy nie wydają im żadnych rozkazów słownie, w zamian stosując kary za przewinienia, przy pomocy bata. Cóż takiego można przewinić? Na przykład głośniejsze rozmowy, albo coś jeszcze gorszego: dotknięcie innej kobiety, choćby palcem. Dlatego wszystkie uwięzione osoby zachowują się wobec siebie bardzo powściągliwie. Wśród uwięzionych kobiet jest też mała dziewczynka. Różni się od pozostałych nie tylko tym, że jest najmłodsza, ale też tym, iż jako jedyna nie zna świata sprzed uwięzienia. Nie wie jak wyglądał, jak funkcjonowali ludzie, nie zna wielu przedmiotów ani sytuacji, które są tak bardzo oczywiste dla pozostałych kobiet. I dla nas - czytelników.

Właśnie dlatego wspominam o tym, gdyż w trakcie lektury tej książki uświadomiłam sobie między innymi to, że czytelnik może podczas lektury postawić się w roli zarówno głównej bohaterki - zagubionej istoty, poznającej świat, jak i w rolę tych, kto ten świat zna i jednocześnie obserwować niewiedzę dzie...

Zaskakująca, inna. Polecam.

Narratorka, zwana też Dziewczynką, jako dziecko została zamknięta wraz z trzydziestomadziewięcioma innymi kobietami w klatce pod ziemią. Nie znają powodu uwięzienia i muszą poddawać się rutynie narzuconej przez strażników. Wszystko zmienia się nagle. Rozlega się alarm i strażnicy znikają. Tylko przypadek sprawia, że w drzwiach do klatki zostają klucze. Kobiety korzystają z okazji, która się nadarzyła i wreszcie mogą wyjść na świat. Tylko, że to już nie jest świat, który znały z poprzedniego życia. I o ile pozostałe kobiety mają wspomnienia z wcześniejszego życia, doświadczenia jakie zebrały, punkt odniesienia, Dziewczynka musi uczyć się wszystkiego, nie rozumiejąc do czego odnoszą się pozostałe. Opuszczenie piwnicy rozpocznie ich wieloletnią wędrówkę po dziwnym, opuszczonym, wyjałowionym świecie w poszukiwaniu kogoś jeszcze.

,,Ja, która nie poznałam mężczyzn" to historia bardzo intymna i kameralna. Brak tu spektakularnych zwrotów akcji jednak to nie znaczy, że jest ona pozbawiona emocji. To poruszająco opowieść o kobietach, samotności, przyjaźni i przede wszystkim wręcz niewyobrażalnej nadziei i chęci przetrwania. Kobiety wędrują po pustym, postapokaliptycznym świecie w poszukiwaniu swojej szansy i innych ludzi. Uczą się siebie i nowej rzeczywistości. Próbują przenosić stare zachowania na nowe realia ale jest to trudne. Tylko Dziewczynka zdaje się pasować do tego co stało się ze światem. Nauczona jak żyć w izolacji, pozbawiona normalnych ludzkich interakcji, z z...

Piekielnie intrygująca, niepokojąca i szorstka.

Od klaustrofobicznej klatki ukrytej gdzieś w podziemiach po bezkres pustynnych przestrzeni, od bliskości i potrzebie kontaktu z człowiekiem po samotność absolutną. To, co niezrozumiałe i niewytłumaczalne w książce Jacqueline Harpman takie pozostanie. Autorka nie daje odpowiedzi, niczego nie wyjaśnia – bo nie o odpowiedzi i wyjaśnienia tu chodzi. Tajemnica pozostanie tajemnicą, bo nie ona jest ważną. Tak jak w rewelacyjnej „Ścianie” bohaterką jest kobieta, którą spotyka Coś. Tyle że to „niewytłumaczalne”, wypłukujące pamięć i czas, pozbawiające tego, co – jak się okazuje – pozwala nam nazywać się ludźmi.

Jednocześnie tak wielowarstwowa, że można pławić się w znaczeniach. O kobiecej solidarności, ba, o solidarności w ogóle. O poczuciu bliskości, o pamiętaniu i słowach. O tym, czym jest cywilizacja i tym, co cywilizację może tworzyć na nowo. Wielogłos zmieniający się w monolog. Historia miejsca zamieniająca się w opowieść o drodze. Można ją odczytywać jako wizję postapokaliptycznego świata (choć dla mnie może to nieco ograniczyć odbiór książki; powieści dystopijne lubią przynosić rozwiązania – tutaj ich brak), jako historię o budowaniu czegoś, co z góry skazane jest na klęskę, a jednocześnie o trwaniu w nadziei mimo wszystko. O ciemności i świetle, o tym, co na powierzchni i tym, co ukryte – a więc o poszukiwaniu i odnajdywaniu.

Wyjątkowa książka, w której wyjaśnienie tytułu było dla mn...