Opinia na temat książki Jądro ciemności

Sven Lindqvist w „Wytępić całe to bydło” umieścił pean pochwalny wobec „Jądra ciemności”. Sam tytuł tej pierwszej książki pochodzi z opowiadania Conrada. Postanowiłam więc zweryfikować, czy mój negatywny jego odbiór nie zmienił się po latach. W końcu dojrzałam, poznałam tło historyczne, powinnam się więc była zachwycić.

O fabule nie będę pisać, nie ma jej i tak zbyt wiele. Trzeba przyznać, że „Jądro ciemności” jest tekstem kultury, każdy słyszał o Kurtzu i wyprawie Marlowe’a.

Nie będę też owijać w bawełnę – napisane to jest fatalnie. Cała podróż w górę rzeki Kongo jest opisana tak enigmatycznie, że ani chwile nie czułam dżungli, gorąca, dusznej atmosfery. Styl wypowiedzi narratora jest jednocześnie egzaltowany (szczególnie kiedy dotyczą one Kurtza) i lakoniczny, urwane zdania, półsłówka, niedopowiedzenia.

Gdybym nie czytała wcześniej, że to moralitet przeciwko kolonializmowi, w życiu bym się tego nie domyśliła. Może taki był zamysł Conrada, żeby nie było łatwo i wprost, nie wnikam. Do mnie to nie przemawia. Do współczesnych autorowi czytelników też nie przemówiło.

Lektura uświadomiła mi jak bardzo cenię sobie konkret w literaturze faktu. Dla mnie literatura piękna ma budzić emocje i refleksje, jeśli zostawia mnie obojętną, nie ma dla mnie wartości.

Zobaczcie, co napisał maszynistaGrot – mogłabym się podpisać pod każdym zdaniem.