Jonathan Strange i Pan Norrell

Uważam się za dojrzałego, bardzo wymagającego czytelnika, wyrobionego literacko ale mnie do gustu powieść, w żadnym wypadku, nie przypadła. Po pierwsze całość przypomina pozytywistyczną cegłę pomieszaną z powieścią szkatułkową (której nie cierpię). Z początku mamy magów teoretyków, później Norrella (i jest dobrze), ale gdy w kolejnych rozdziałach autorka opisuje losy pokojowego ojca Jonathana Strange'a, przygody służby, jakieś nieistotne, gadające wciąż postacie powiedziałem "pas!". Po drugie niby to fantastyka, a fantastyki w niej tyle co kot napłakał, sama gadanina i napuszenie, choć motyw z okrętami z deszczu był dość udany. Po trzecie, ktoś kiedyś porównał powieść do książek Emily Bronte i Jane Austen, które czytywałem w oryginale. Mój wniosek: mrocznym i genialnym fabularnie "Wichrowym wzgórzom" czy angielskiej do bólu, zabawnej i wzruszającej "Rozważnej i romantycznej", "Pan Norrell" może najwyżej buty pucować swoim patosem i napuszeniem. Po czwarte: książka jest po prostu... nudna jak flaki z olejem. Reasumując: polecam miłośnikom przegadania, gadania i gadania, napuszenia i braku fantasy w fantasy (skąd ten Locus i Hugo?) w stylu beznadziejnego stylu J. Crowleya ("Małe, duże") nie polecam: miłośnikom dobrej, czystej fantastyki, wciągającej w wir niesamowitych wydarzeń, bogatej w wartką akcję, jej zwroty i meandry, czyli ciekawej literatury. Reasumując 2: Na szczęście wydałem na ten "omnibus" tylko mniej niż połowę ceny z okładki, teraz, z miłą chęcią oddam ją do miejs...

Na palcu jednej ręki mogę policzyć książki, których nie dokończyłam - ta jest kolejną z nich. Dobrnęłam do połowy i dałam sobie spokój. Uznałam, że szkoda mi czasu.

Przy okazji tomu trzeciego mogę w końcu powiedzieć - nie rozumiem, dlaczego ta książka stała się bestsellerem. Dzielenie jej na 3 tomy to głupota, o ile rozumiem w oryginale nie popełniono takiego błędu. Ale nawet pomimo tego, jest tu strasznie dużo tekstu, a bardzo mało treści. Mam wrażenie, że Clarke wpadła w samozachwyt i zaczęła pisać, i pisać, i pisać... bez umiaru. A mi się nie chciało czytać, i czytać, i czytać, bo sięgając po tę pozycję spodziewałem się czytania dla treści, a nie czytania dla tekstu.Wynudziłem się strasznie. Kilka fajnych momentów nie rekompensuje tej rozciągłości. Można było to skrócić o 2/3 bez szkody dla całości.

Uwielbiam książki fantasy z historią w tle. Tym razem miałam do czynienia z czasami napoleońskimi, a konkretnie konfliktem francusko - angielskim. W opowieści pojawiają się liczne nawiązania do postaci i wydarzeń historycznych. Przede wszystkim jednak jest to książka o MAGII. Opowieść koncentruje się na rywalizacji dwóch magów: Jonathana Strange'a i pana Norrella - niesamowitych indywidualności. Warto przeczytać.

a jak dla mnie właśnie tom pierwszy był najlepszy! dopracowany, wypieszczony i iskrzący eleganckim angielskim humorem. majstersztyk! następne robią się za bardzo gaimanowate - a że stylu Gaimana naprawdę zaczynam szczerze nie cierpieć, niezbyt mi się spodobały. tom trzeci to już była zgroza - prawie że nie warto było kończyć trylogii :/

W seriach nie lubię tego, że nawet, kiedy nie jestem książką zachwycona, to czuję się zobligowania do przeczytania kontynuacji. Całej serii wystawiłam mocne "4", ale - jak to z seriami bywa - całość mogła być szybsza, krótsza i... niekoniecznie w 3 tomach.

„Jonathan Stange i Pan Norrell” to powieść, która spodoba się dojrzałemu, wyrobionemu czytelnikowi. Osoby, które obcują głownie z fantastyką wpisującą się w nurt literatury popularnej oraz preferują rozrywkowe powieści mogą poczuć się zawiedzione.

Tego wrażenia, które wzbudził we mnie ,,Jonathan Strange i pan Norell'' nie da się opisać - to trzeba przeczytać.

W tej książce jest coś, co wciąga. Szkoda tylko, że pierwszy tom jest taki cienki.

tę książkę należy czytać TYLKO I WYŁĄCZNIE w oryginale. mi się bardzo podobała.

nie dla mnie-strasznie męczyłam się czytając tą książkę