Opinia na temat książki Kabaret Absurdu Teatralnego

Zamek Draculi. Słońce zaszło, hrabia dopiero co wstał, rozciąga ręce. Przychodzi do niego jego sługa garbaty Igor.

IGOR: Dobry wieczór panie, blado pan coś wygląda.

DRACULA: Martwiłbym się, jakbym nie wyglądał.

IGOR: Nie wyspał się pan?

DRACULA: Takie spanie w ciągu dnia, w nocy nie powinno się pracować.

IGOR: No właśnie. Chciałbym porozmawiać z panem o dodatkach nocnych.

DRACULA: Ty niewdzięczniku! Wyciągnąłem cię z hipermarketu. Robiłeś świątek, piątek i w niedziele…

IGOR: Tak, ale tam mi chociaż płacili.

DRACULA: A ja ci najlepsze dziewki z okolicy przyprowadzam. Konsumuje tylko raz, a ty tam z nimi w lochach… strach pomyśleć co wyprawiasz?

IGOR: ( Uśmieszek na twarzy. ) Gram w szachy.

DRACULA: Takie szachy, że maty słyszę co drugie posunięcie.

IGOR: To chociaż panie daj mi urlop. Pojechałbym sobie na Ibizę, wygrzewałbym się w słońcu. Może pan jechać ze mną?

DRACULA: Teraz to spaliłeś. Głupcze niby, po co ja śpię w ciągu dnia?!

IGOR: Bo cię Bóg opuścił?

DRACULA: Po prostu ten typ tak ma. A ty co robisz, jak ja śpię?

IGOR: Otworzyłem firmę produkcyjną, dobrze prosperuje.

DRACULA: Co wytwarzasz?

IGOR: Kołki.

DRACULA: Jakie?! ( Dracula patrzy z wściekłością. )

IGOR: ( Kłamie. ) Budowlane. Budowlane. Nie te ciosane.

DRACULA: Lepiej byś się przyjął w centrum krwiodawstwa, nie musiał, bym z domu wychodzić.

IGOR: Mdleje na widok krwi.

DRACULA: To chociaż trumnę mi zbij, przydaj się na coś.

IGOR: A ktoś umarł?

DRACULA: Do spania.

IGOR: Większą czy amerykankę?

DRACULA: Śpię sam.

IGOR: To najwyższy czas się hajtnąć. Żona by panu śniadanie do trumny przynosiła.

DRACULA: Do trumny to już mnie jedna doprowadziła. Zaprosiła mnie na kolacje, tylko nie powiedziała, że to ja mam być głównym daniem. Ja jestem singlem i tak mi dobrze. Chodzę, gdzie chcę, jem, kogo chcę, wracam nad ranem.

IGOR: Żyć nie umierać.

DRACULA: ( Hrabia sprawdza swój oddech. ) Masz miętówki? Nie wiem, co ci ludzie jedzą? Czuć chemię.

IGOR: A gdzie pan się stołuje?

DRACULA: Na onkologii.

IGOR: To pan hrabia bierze pod ząb pierwsze lepsze?

DRACULA: Nie, pytam się, czy szczepione.

IGOR: Miętówek nie mam, ale panie? Kurier przywiózł wczoraj paczkę. ( Igor idzie po paczkę. )

DRACULA: To prezent na moje urodziny. Od Stacha. Otwórz.

IGOR: ( Otwiera paczkę. ) To lustro.

DRACULA: A to żartowniś. Stłucz je.

IGOR: Ale to 7 lat nieszczęścia.

DRACULA: Nieszczęście to moje drugie imię. ( Igor bierze młotek, wychodzi. Słychać tłuczone szkło. Wraca. )

IGOR: To który już roczek przeleciał?

DRACULA: Nie wiem, jak to liczyć? Od narodzin, czy od zgonu?

IGOR: Normalnie zabili go, a on uciekł. Jeszcze pan hrabia ma zaproszenie na pogrzeb sołtysa.

DRACULA: Nie idę. On nie był na moim, ja nie idę na jego. A poza tym muszę iść do dentysty, coś mi utknęło w zębach.

IGOR: Pokaż pan. ( Podchodzi, zagląda mu do ust i wyjmuje złoty łańcuszek. ) O naszyjnik. Złoty.

DRACULA: To tej Cyganki.

IGOR: A prosiłem, zdejmować przed jedzeniem.

DRACULA: Wkurzyła mnie normalnie.

IGOR: Coś złego wywróżyła?

DRACULA: Strach mówić. Ponoć będę żył tylko 100 lat i będę miał dużo dzieci.

IGOR: A pan hrabia nie ma dzieci?

DRACULA: Chyba z tobą.

IGOR: Jest pan nie zdolny?

DRACULA: Nie, nieżywy. Muszę się z tego wszystkiego napić. Co tam nam zostało w spiżarce?

IGOR: Pusto.

DRACULA: A gdzie dziewki?

IGOR: ( Mówi z uśmieszkiem sadysty. ) Zaszachowałem je. Ale, ale panie. Wczoraj przyszli do nas Świadkowie Jehowy. Chcieli porozmawiać o życiu wiecznym i zamknąłem ich w wieży.

DRACULA: Nie mam czasu na teorie. Gryziemy albo nie? Niech się zdecydują. A gdzie ten mój ulubiony rocznik ’32?

IGOR: Ta babunia? Zeszła z tego świata.

DRACULA: A ja specjalnie ją trzymałem na święta. Teraz muszę lecieć na miasto, upolować coś krwistego.

IGOR: Podwójnego McBurgera?

DRACULA: Kogoś z nadciśnieniem, a później wpadnę sobie do kina na noc grozy.

IGOR: A co grają?

DRACULA: Dzwoneczek i bestia z Nibylandiiiii… wrócę przed świtem.

IGOR: W to nie wątpię. Krzyż na drogę.

DRACULA: Weź mi nie wspominaj o krzyżach. Jestem uczulony.

IGOR: Na krzyże?

DRACULA: Nie na pyłki, widziałeś w zamku, chociaż jeden krzyż?!

IGOR: No nie, ale hrabia to tak śpi. ( Igor rozciąga ręce, robiąc krzyż. )

DRACULA: To na znak protestu.

IGOR: Mnie jak coś wkurza to palę.

DRACULA: Igorze. Igorze. ( Podchodzi do niego i kładzie rękę na jego barku. ) Ja to jestem zły z natury, ale ty jesteś urodzonym sadystą. ( Igor jest z tego dumny. ) Erotomanem… i garbusem.

IGOR: ( Igor wstaje, prostuje się. Nie ma garba, tylko specjalnie chodzi zgarbiony. ) Tylko nie garbus. Ja po prostu lubię stąpać nisko ziemi. No i rentę sobie załatwiłem.

DRACULA: Ładnie, firma, renta. Żyć nie umierać.

IGOR: To co? Może hrabia dziabnie?

DRACULA: W życiu, choćbyś był ostatnim człowiekiem na ziemi.

IGOR: Szkoda, nie potrzebnie się ponacinałem. ( Wychodzi. )

DRACULA: ( Widząc krew na szyi Igora, hrabia zrywa się i biegnie za nim. ) Igorku! Zaczekaj.