Kantyczka dla Leibowitza

Po pierwsze primo spójrzcie na okładkę - grafik płakał bez wątpienia, no chyba, że był pod wpływem substancji. Na szczęście nic mnie w oczy nie kłuło, bo przesłuchałam powieści w wersji audio.
Jest to książka laureatka nagrody Hugo z roku 1961, z gatunku postapokaliptycznego sf. Miałam nadzieję, że tym razem będę bardziej usatysfakcjonowana niż w przypadku "Problemu trzech ciał". Większość akcji toczy się w męskim klasztorze, ocalałym po wojnie atomowej, w którym mnisi pieczołowicie zachowują i kopiują pozostałości kultury pisanej ludzkości sprzed jej upadku. Zakonnicy płynnie posługują się łaciną, z językiem angielskim mają zaś olbrzymie problemy (a rzecz dzieje się gdzieś w Teksasie). To akurat mi mocno zgrzytało. Równie naciągane wydał mi się zupełny odwrót od takich prostych zdobyczy cywilizacji jak pismo. Złość wobec naukowców, którzy stworzyli broń atomową, ludzie przenieśli na wszystkich w miarę wykształconych ludzi doprowadziwszy do powszechnego analfabetyzmu i cofnięcia się w rozwoju technicznym do czasów średniowiecza. Rozumowanie mnichów było podobnie uproszczone, skłonne do wiary w przesądy, delikatnie mówiąc nieskomplikowane intelektualnie. Mamy w książce mnóstwo rozważań para-teologicznych, obrządków jak z Watykanu przedsoborowego, za to atmosfery zagłady jak na lekarstwo. Z upływem wieków i tysiącleci stopniowo cywilizacja ludzka znów dochodzi do momentu kiedy dostępna jest broń masowej zagłady. Historia się powtarza, musi się powtórzyć. Dość autentycznie ...

Solidna książka której akcja rozgrywa się w mrocznym i niebezpiecznym "post-apokaliptycznym" świecie. Autor nie szczędził szczegółów-książkowa rzeczywistość opisana jest bardzo ciekawie i dość logicznie. Czasami jednak odnosiłem wrażenie, że szczegółów bywa momentami(ale tylko momentami) trochę za dużo. Pewne kwestie niepotrzebnie są rozbijane na tzw. "czynniki pierwsze". Oczywiście rozumiem, że w tego typu książkach nie może zabraknąć "rozważań" ale pojawiają się niestety momenty trochę nurzące(jak już zauważyli niektórzy z recenzentów"). Pomijając jednak te drobne minusy, chociaż akcja nie jest porywająca to toczy się w miarę płynnie. Plusem tej książki jest też...jej objętość. Nie jest to kolejne "n-dziesięcio" stronicowe opowiadanie na konkurs literacki tylko solidna, kompleksowo napisana lektura obowiązkowa dla fanów "post-apokaliptycznych" klimatów.

Świetna książka. Klasyka fantastyki, wszystkie trzy części wzajemnie się uzupełniają. Postapokaliptyczny świat, cywilizacja, która upada. Słowo pisane i książki są w nim przeszłością. A zarazem jakby dokonuje świat pełen obrót, od zniszczenia do chwały i od chwały do zniszczenia.

Bardzo interesująca książka. Mi zapadła w pamięć przede wszystkim za pomieszanie klimatów: post-apokaliptycznego i średniowiecznego.