Kapuściński non-fiction

Nie da się naprawdę poznać drugiego człowieka, co nie znaczy, że nie warto próbować.

Ciężko napisać biografię kogoś tak zasłużonego, wręcz pomnikowego, jak Ryszard Kapuściński. Oczywiście chodzi mi o biografię szczerą, o ile to możliwe obiektywną, ani zbyt surową w osądach, ani zbyt czołobitną, i Artur Domosławski sprostał temu zadaniu. Lektura „Kapuścińskiego non-fiction” nie była może porywająca, za to nie sposób nie docenić ogromu pracy, jaką autor wykonał zbierając materiały i starając się wniknąć do świata Kapuścińskiego, naprawdę go poznać, przebić się przez ścianę wizerunku, jaki dla siebie stworzył.

„Kapuściński non- fiction” to też w pewnym sensie esej o reportażu literackim, czy może szerzej, dziennikarstwie jako takim. Domosławski zadaje w niej ważne pytania, na przykład: jak bardzo wolno reporterowi nagiąć prawdę o opisywanych wydarzeniach, jednocześnie pozostając dla czytelnika wiarygodnym źródłem informacji? jak mocno światopogląd wyznawany autora ma wpływ na jego optykę widzenia świata? Czy istnieje coś takiego, jak „wyższa prawda” lub „prawda syntetyczna”? Domosławski zadaje w „Kapuścińskim...” tak wiele ważnych pytań, że nie sposób wymienić chociażby ułamka z nich w krótkim tekście na portalu książkowym.

Ale w książce poznajemy Kapuścińskiego przede wszystkim jako człowieka. Najpierw ideowego komunistę, potem socjalistę, pupilka władzy ludowej, który zawsze wiedział skąd wieje ...

Do książki "Kapuściński non-fiction" przylgnęła łatka publikacji kontrowersyjnej. Jeśli sama miałabym opowiedzieć się po którejś ze stron, to ja osobiście nigdzie tej kontrowersyjności nie widzę. W zupełności zgadzam się z Arturem Domosławskim, że prawdziwszy jest obraz, na którym widać ułomności, skazy. Wydaje mi się, że nie można bardziej skrzywdzić osoby, której biografię się pisze, niż gdy podkolorowuje się jej życiorys i unika niewygodnych tematów. Na szczęście autor nie poszedł tą drogą i w tym kontekście wykonał świetną reporterską robotę.

Portret Kapuścińskiego zawarty w książce pokazuje człowieka, który przez całe życie ciężko pracował na swoją legendę, docenionego, hołubionego, ale paradoksalnie ciągle żyjącego w niepewności. Ten rys jest bardzo ciekawy - wielu ludzi, którzy odnoszą sukcesy w swoich dziedzinach, w głębi serca boją się śmieszności, demaskacji, czują się gorsi od innych. W pewnym sensie i Kapuściński posiadał tę cechę charakteru, co czyni go w moich oczach bardziej ludzkim.

Domosławski podejmuje też temat współpracy w czasach PRLu, teczek, które po transformacji spędzały sen z powiek wielu osobom. Nie urządza jednak polowania na czarownice, a jego konkluzje są zdroworozsądkowe.

"Kapuściński non-fiction" to świetna książka o genialnej osobowości, człowieku z krwi i kości, pełnego wad i sprzeczności.