Opinia na temat książki Kapuściński non-fiction

Do książki "Kapuściński non-fiction" przylgnęła łatka publikacji kontrowersyjnej. Jeśli sama miałabym opowiedzieć się po którejś ze stron, to ja osobiście nigdzie tej kontrowersyjności nie widzę. W zupełności zgadzam się z Arturem Domosławskim, że prawdziwszy jest obraz, na którym widać ułomności, skazy. Wydaje mi się, że nie można bardziej skrzywdzić osoby, której biografię się pisze, niż gdy podkolorowuje się jej życiorys i unika niewygodnych tematów. Na szczęście autor nie poszedł tą drogą i w tym kontekście wykonał świetną reporterską robotę.

Portret Kapuścińskiego zawarty w książce pokazuje człowieka, który przez całe życie ciężko pracował na swoją legendę, docenionego, hołubionego, ale paradoksalnie ciągle żyjącego w niepewności. Ten rys jest bardzo ciekawy - wielu ludzi, którzy odnoszą sukcesy w swoich dziedzinach, w głębi serca boją się śmieszności, demaskacji, czują się gorsi od innych. W pewnym sensie i Kapuściński posiadał tę cechę charakteru, co czyni go w moich oczach bardziej ludzkim.

Domosławski podejmuje też temat współpracy w czasach PRLu, teczek, które po transformacji spędzały sen z powiek wielu osobom. Nie urządza jednak polowania na czarownice, a jego konkluzje są zdroworozsądkowe.

"Kapuściński non-fiction" to świetna książka o genialnej osobowości, człowieku z krwi i kości, pełnego wad i sprzeczności.