Opinia na temat książki Karolina XL

Narratorem książki jest totalna idiotka, zupełnie bezmyślna i niewrażliwa dziewczyna, która w drugiej części powieści nagle poważnieje i zaczyna truć jak pięćdziesięciolatka (zmiana po wizycie u psychoterapeuty!). Prawie na każdej stronie są powiedzonka typu: nie czas żałować róż, gdy płoną lasy, co nagle to po diable, pokorne cielę dwie matki ssie, lepszy wróbel w garści niż diabeł na dachu, kradzione nie tuczy, czego oczy nie widzą tego sercu nie żal… niewiarygodnie dużo tych ludowych mądrości w ustach szesnastolatki (czasem dwie, trzy na jednej stronie). Jak facet kilka razy się uśmiecha, to narratorka za każdym razem pisze, że ma białe zęby. Część pierwsza, ta głupawego dziewczęcia, napisana jest trudnym do zniesienia, prostackim językiem. W narrację szesnastoletniej bohaterki bezpardonowo wcina się autorka cyklu, robiąc sobie autoreklamę. W tekście jest to niesmaczne, takie info mogło być na okładce.