Opinia na temat książki Kobieta w białym kimonie

Kolejna odsłona II wojny światowej i jej konsekwencje, takie, o jakich nie miałam pojęcia, ani się nad tym nie zastanawiałam. Koniec wojny, kapitulacja Japonii i trwająca wiele lat amerykańska okupacja. Tyle wiedziałam. I teraz do akcji wkraczają młodzi amerykańscy chłopcy i japońskie dziewczęta. Miłość, szczęście, rozstania, nieszczęście. Zostają niechciane amerykańsko - japońskie nieślubne dzieci, jako pokłosie wojny.
Za uzmysłowienie mi tego kawałka historii i skali zjawiska oraz w ogóle za podjęcie tematu - uznanie dla autorki. Kanwą powieści są fakty, żałuję tylko, że na wiele pytań nie znalazłam odpowiedzi, ale i tak brawo - brawo. Pogrzebałam trochę w sieci, znalazłam informacje o założonym przez dziedziczkę rodziny Mitsubishi sierocińcu dla dzieci mieszanej krwi, pomnik dziewczynki w czerwonych butach w Jokohamie. A posążki Jizo w czerwonych czapeczkach widywałam w różnych sceneriach, ale nigdy nie zainteresowałam się głębiej o co chodzi.

A fabuła? Fikcyjna, ale w oparciu o rzeczywiste wydarzenia. Ona, on, wielka miłość, zderzenie dwóch kultur i tradycji, dyskryminacja, ale nie jest oczywiste kto tu kogo bardziej dyskryminuje. Potem to już wypisz wymaluj Madam Butterfly ze zmodyfikowanym zakończeniem. I całe szczęście, bo finał historii mnie zaskoczył.
Takie melodramatyczne historie i w ogóle romanse, ckliwe i łzawe opowieści nie należą do moich ulubionych, ale przełknęłam bezboleśnie, bo ta powieść niesie ze sobą dodatkowe treści.
Jest i wątek współczesny, tylko że on moim zdaniem nie wzbogacił książki, tylko mnie irytował.

Polecam miłośnikom Japonii, tropicielom drobnych epizodów historycznych i wielbicielom romansów.