Kobieta w podróży

Kobieta w podróży to ja Cudzoziemka... Jestem stąd i nie jestem stąd. Ci ludzie są mi zupełnie obcy, ale jestem jedną z nich. Żyję w tłumie, ale osobno. Mam walizkę, torebkę, płaszcz i parasolkę. Paszport i bilet – na pociąg, na samolot, na statek. W jedną stronę, w dwie strony. Bilet na samotność... w jedną stronę. Mam ciężką walizkę wypełnioną demonami z przeszłości. I lekki podręczny bagaż, niewielki, wygodny, do którego zapakowałam nadzieję. Jest jeszcze parasolka, moje drugie ja. Moje alter ego. „Nigdy nie mam parasola, kiedy jest mi potrzebny, ale bardzo często wędruję z nim w jasne, słoneczne dni” [s. 19]. Jestem utkana z paradoksów. Jestem Polką. Jestem Żydówką. Jestem kobietą z przeszłością, ale bez dzieciństwa. Mam płaszcz. Kobieta w podróży nie może obejść się bez płaszcza... Jestem dziewczynką w czerwonym płaszczyku, która rozpaczliwie próbuje znaleźć dla siebie schronienie przed gehenną. Schronić się pod parasolem. Być niewidoczną. Jestem wczoraj i jestem dziś. Jestem wczoraj i jestem jutro. Moja podróż trwa. Nawet wtedy, gdy nie muszę biec do odjeżdżającego pociągu. Jestem z Krakowa. Jestem z Berlina. Jestem z Monachium. Jestem z Wiednia... Jestem z getta. Jestem dziewczynką w czerwonym płaszczyku... mimo że od gehenny minęły lata. Mam męża i synka. „...znowu w podróży – bilet na statek kosztował wtedy znacznie mniej niż na samolot – jak zawsze z walizkami i torbami: całym tułaczym dobytkiem. (…) Nasza nowa przyjaciółka potrafiła opowiadać niezwykle interesujące...

"Kobieta w podróży", to zbiór opowiadań. Bodajże dwa były mi znane z "Róży...", ale to powtórzenie w ogóle mi nie przeszkadzało. Poznawałam tu już dojrzałą kobietę, po przejściach, na emigracji. Muszę przyznać, że bez znajomości "Dziewczynki..." byłyby dla mnie mniej zrozumiałe, ale sądzę, że i tak piękne, wzruszające. Bo autorka potrafi mnie wzruszyć, chwycić za serce. Tylko szkoda, że nie są to czasami zmyślone historie.