Kolacja

„Musimy porozmawiać o naszych dzieciach”
Uczta czytelnicza nie ukrywajmy to była niewątpliwie. Zaczęła się od przystawki, którą była opowieść Paula. Można go było polubić, im dalej dania były smaczniejsze, ale nastąpiło niedowierzanie.
W restauracji spotykają się dwie pary, tak różne od siebie, ich celem jest porozmawianie o pewnym wydarzeniu. Paul, były nauczyciel historii wtajemnicza nas, opisuje trafnie i z czarnym humorem otaczający go świat. Dla mnie te momenty były smaczkiem w daniach podawanych stopniowo. I nagle autor prawie rzucił mną o ziemię, można powiedzieć, że dostałam danie główne, które wstrząsnęło mną kompletnie.
Rewelacyjne portrety psychologiczne bohaterów, dodatkowo smaczku dodaje fakt, że nie są oni takimi jakimi się wydają, im dalej w „jedzeniu” potraw tym bardziej widzimy „moralność” pewnych osób. Wspaniale ukazane społeczeństwo, bezdomność, adopcja, agresja, cynizm – książka warta przeczytania.

Nie wierzcie opisowi na okładce: thriller psychologiczny [...] postać Paula to najbardziej złożona, brawurowa kreacja literacka ostatnich lat.
Bez przesady.
Zakwalifikowałabym tę książkę jako powieść obyczajową, to raz. Z drugim zdaniem można dyskutować, ale moim zdaniem narrator, rzeczony Paul, jest rzeczywiście ciekawie nakreśloną postacią. Spostrzegawczy jak kobieta (bezbłędnie czyta mowę ciała, mimikę, wyczuwa zmiany atmosfery), wręcz o wyostrzonych zmysłach, refleksyjny i niejednoznaczny, bardzo mi się podobał.
Z początku wydaje się, ze będzie to ironiczna opowieść o spotkaniu dwóch par na eleganckiej kolacji, co nie może skończyć się dobrze. Czekamy na katastrofę a ona taka niepozorna ale czarna, brudna i kleista. To nie jest powieść o tym jak głupio być snobem i hipokrytą. To powieść o decyzjach, zawsze złych.

Nadspodziewanie dobra rzecz i świetnie napisana. Połknęłam na raz.

"Kolacja" długo czekała na swój moment. Może to i dobrze, bo są dzieła, które potrzebują nieco spokoju i pewnego doświadczenia życiowego. Akcja powieści de facto trwa jeden wieczór, choć wspomnienia narratora sprawiają, że poznajemy przeszłość. Cztery osoby, rodzinna kolacja, sekret, który nie może ujrzeć światła dziennego, choć może powinien. Osobiście lubię takie spokojne, dość monotonne utwory, gdzie nie liczy się akcja, a bohaterowie i ich zachowania. Naprawdę dobra powieść, nieco w klimacie dramatu "Bóg mordu"- który jest fantastyczny i polecam.