Koniec i początek

Piękna,wzruszająca powieść o strasznych czasach- wojennych i tuż powojennych. Oparta na faktach, w które wplecione zostały fikcyjne bohaterki. Czasy straszne, lecz książka napisana lekko i w sumie optymistyczna. Pierwszą część przeczytałam chyba z sześć lat temu i niewiele z niej pamiętam poza tym, że mi się podobała. W niczym to nie przeszkadza, można czytać osobno. Zwłaszcza, że "Koniec i początek" zrobił na mnie większe wrażenie niż "Rembrandt, wojna i dziewczyna z kabaretu". Trzeba sobie czasem przypomnieć, co niesie za sobą wojna i co było udziałem naszych rodziców i dziadków. I o tym, że łatwo kogoś oceniać nie wiedząc jak trudne to były czasy. Że samo przeżycie już było sukcesem. Kalicka nie ocenia i to mi się podoba. Pokazuje wszystkie odcienie szarości.

„ Dziewczyna z kabaretu” ma takie zakończenie, że poza jednym niedokończonym wątkiem można przyjąć, iż kontynuacji nie będzie. W zasadzie " Koniec i początek "jest odrębną historią a obie książki łączy jedynie postać Irenki Górskiej.
Fabuła zaczyna się kilka lat po wydarzeniach, na których zakończyła się „ Dziewczyna z kabaretu „, co działo się z bohaterką w międzyczasie autorka nie wspomina. Jedynie, że Władzio zaginął a Irenka usiłuje go odnaleźć. Do rezolutnej Irenki, która pomimo przeciwności losu, okrucieństw wojny nie traci ducha i potrafi dostosować się do każdej sytuacji, dołączają dwie inne bohaterki. Helenka prosta dziewczyna o złotym sercu, która na wojnie straciła matkę i ukochanego i Zosia Żydówka, rozdzielona z ojcem i schorowaną matką, i pomimo, że wojna się skończyła woli nie afiszować się swoim pochodzeniem. Każda szuka kogoś, kogo straciła w zawierusze wojennej. Na pozór wydaje się, że niewiele mają ze sobą wspólnego a jednak połączyła je głęboka przyjaźń i troska o siebie nawzajem. Manula Kalicka stworzyła portret polskich kobiet, które powoli budują swoje życie na nowo, chcą być szczęśliwe kochać i być kochane. Opisała rzeczywistość kraju, który dźwiga się z pożogi wojennej i gruzów. Chociaż nastąpił koniec wojny nie było oczywiste, kto jest przyjacielem a kto nikczemnikiem.
O wojnie rzadko się pisze i to w taki sposób, jeżeli już to w tonie martyrologicznym, a Kalicka udowadnia, że można pisać mądrze, czasem zabawnie, ale prz...