Cytaty z książki "Konsjerż"

“Czło­wiek nigdy nie jest zbyt stary, by się uczyć, nawet w wieku sie­dem­dzie­się­ciu trzech lat. To jest przy­czy­ną upad­ku wielu ludzi – uwa­ża­ją, że są za sta­rzy, by się roz­wi­jać i zmie­niać. Nie ja.”

“Pa­no­wał tu zor­ga­ni­zo­wa­ny chaos. Cza­sa­mi się za­po­mi­na, że ist­nie­ją lu­dzie, któ­rzy oglą­da­ją zwło­ki za­wo­do­wo. Coś, co dla mnie było nie­zwy­kłym prze­ży­ciem, dla nich sta­no­wi­ło ru­ty­nę. Nie poj­mu­ję, jak za­bój­stwo może się stać czymś „zwy­czaj­nym”, ale przy­pusz­czam, że w po­dob­ny spo­sób le­ka­rze tracą wraż­li­wość na widok krwi, po­dob­nie jak ja stra­ci­łem wraż­li­wość na to, że je­stem trak­to­wa­ny jak mebel. Nawet ty, czy­tel­ni­ku, bę­dziesz poj­mo­wał nor­mal­ność ina­czej niż ja.”

“Moim zda­niem nie ma nic gor­sze­go od sa­mot­no­ści. Po­czu­cie sa­mot­no­ści czło­wie­ka zżera. Obej­mu­je smu­tek, wstyd i żal rów­no­cze­śnie. Sa­mot­ność każe kwe­stio­no­wać sens życia. Bo skoro nie masz z kim go dzie­lić, to po co żyć? Sa­mot­ność wgry­za się w mózg i budzi po­czu­cie bez­war­to­ścio­wo­ści. Kiedy jej na to po­zwo­lisz, jest jak mgła, która się nie pod­no­si. A potem stwier­dzasz, że twoje zdro­wie fi­zycz­ne za­czy­na się po­gar­szać wraz z psy­chicz­nym.”

“Matka wie­dzia­ła, że nie na­le­ży się kłó­cić z męż­czy­zną, który pię­ścia­mi włada świet­nie, ale sło­wem kiep­sko.”

“Można mieć ro­dzi­nę i przy­ja­ciół, a i tak czuć się sa­mot­nym – mo­żesz na przy­kład spę­dzić cały dzień w to­wa­rzy­stwie ludzi, a wie­czo­rem kłaść się z prze­świad­cze­niem, że nie od­by­łeś żad­nej istot­nej roz­mo­wy lub nie spo­tka­łeś się z czu­ło­ścią, ja­kiej pra­gną­łeś.”

“Bied­na Helen musi zno­sić moje to­wa­rzy­stwo, lecz jest zbyt miła, żeby mówić coś in­ne­go niż to, że się cie­szy, że tu jest. Nie wi­dzisz jej, ale wła­śnie po­wie­dzia­ła bez­gło­śnie: „Na­praw­dę się cie­szę”. Tak chyba robi dobry przy­ja­ciel, co nie? Ktoś, kto chce być z tobą nawet, gdy je­steś nie­szczę­śli­wym dup­kiem.”