Kraina Lovecrafta

W "Krainie Lovecrafta" z Drogim Howardem coś wspólnego ma tylko tytuł. I ze dwie wzmianki w środku. Więc jako miłośniczka macek czuję się nieco rozczarowana. Z drugiej strony obejrzałam, całkiem bez zachwytu, serial oparty na książce Ruffa, i o ile serialowi dałabym najwyżej cztery gwiazdki (i to raczej za grę aktorską niż za treść), to książka moim zdaniem zasługuje na pięć lub nawet sześć. To w sumie obyczajowa historia o rasistowskiej Ameryce połowy XX wieku, opisanej z punktu widzenia czarnych, z elementami fantastyki. W porównaniu z serialem mniej się tutaj dzieje, ale moim zdaniem to lepiej, a historia jest spójniejsza i w sumie - sympatyczniejsza. Niestety, twórcy serialu zepsuli historię rodziny Turnerów, wciskając w nią wojujący feminizm, co polegało m.in. na zmienianiu postaci męskich w kobiece, oraz hasła rodem z ruchu Black Lives Matter plus rasizm na odwrót (wszyscy biali to szuje!), a także dodając różne wątki, których w książce nie uświadczysz (choćby homoseksualność jednej z postaci). Bez tej źle pojętej moim zdaniem politycznej poprawności książka jest dostatecznie wymowna w swoim antyrasistowskim przesłaniu, a taka białaska jak ja może spokojnie kibicować zmaganiom bohaterów z tymi złymi.

Chicago, rok 1954. Atticus Turner wraz z wujem i przyjaciółką z dzieciństwa wyrusza do Nowej Anglii w poszukiwaniu zaginionego ojca. Na miejscu poznaje tajemniczego Caleba Braithwhite’a. Szybko się okazuje, że mężczyzna od początku planował wplątać Atticusa oraz jego bliskich w swoje niecne plany.

„Kraina Lovecrafta” to zbiór opowiadań, których wspólnym mianownikiem są postacie tam występujące oraz rasizm lat 50. w Stanach Zjednoczonych. I przyznam, że tutaj się trochę zdziwiłam, bo oczekiwałam jednej wielkiej opowieści Atticusa. Czy w związku z tym taka forma książki okazała się lepsza? Według mnie nie specjalnie. Przede wszystkim opowiadania pod względem fabuły nie były na równi ciekawe. Część z nich po prostu się dłużyła jak chociażby historia Hippolity, ciotki Atticusa. Oczekiwałam również, że bohaterowie będą walczyć z większą ilością potworów fantasy. Tych natomiast było tylko, kiedy miał pojawić się Braithwhite, czyli praktycznie pod koniec opowiadania.

Bardzo spodobał mi się styl autora. Jest on dość prosty, dzięki czemu książkę mimo wszystko czytało się dość szybko (zwłaszcza przy pierwszych trzech opowiadaniach). A w tym wszystkim idealnie zostały wplątane problemy mniejszości afroamerykańskiej w latach 50. Szkoda więc, że przy takim potencjale ostatecznie opowiadania miały tendencję spadkową co do jakości w fabuły.

Książka okazała się średnia. A szkoda, bo sam pomysł połączenia lat 50. Ameryki oraz twórczości Lovecrafta była co najmn...

Słów kilka o książce jak zawsze na moim blogu :) Serdecznie zapraszam :)
https://magicznyswiatksiazki.pl/recenzja-kraina-lovecrafta-matt-ruff/