Kraina Lovecrafta recenzja

Na początek trzeba uprzedzić wszystkich zainteresowanych o tym, że ,,Kraina Lovecrafta'' nie jest tym, czym myślicie, że jest. Przede wszystkim - nie ma w niej Lovecrafta. Znaczy, są jakieś wzmianki o jego twórczości, magia i sabaty tak trochę Lovecraftem zalatują (ale nie za bardzo), na okładce są macki (ale w książce nie ma żadnych mackowatych potworów!), wspomniano o soggothah (które miały być Yog-Sothothem) ale - uwaga - ich obecności też nie uświadczycie... A o Przedwiecznych i Cthulhu to w ogóle możecie zapomnieć.
Generalnie jeśli oczekiwaliście czegoś utrzymanego w klimacie powieści Lovecrafta to się rozczarujecie.

Wielkim plusem opowiadań Matta Ruffa jest osadzenie akcji w latach pięćdziesiątych, w rasistowskich Stanach Zjednoczonych i uczynienie głównymi bohaterami afroamerykanów, co jest ładną i gustowną szpileczką wbitą w powszechnie znany rasizm Lovecrafta. Ruff, w przeciwieństwie do Jemisin, nie walczy z lovecraftowską spuścizną i nie próbuje jej za wszelką cenę zniszczyć. Ruff wziął od samotnika z Providence to, co mu było potrzebne i stworzył własny świat, świat brutalny, cyniczny i rasistowski, ale przy tym taki w którym dobro zwycięża zło i sprawiedliwość zostaje wymierzona.

Dlaczego więc tylko pięć gwiazdek, nie więcej? Ano, dlatego, że jak każdy zbiór opowiadań, tak i ,,Kraina Lovecrafta'' jest bardzo nierówna. Są w niej opowiadania dłużące się jak flaki z olejem i takie, których tempo zachwyca, a akcja została poprowadzona w taki sposób, że po prostu pożeramy kolejne strony, żeby tylko dowiedzieć się, co dalej.
W dodatku wybór formy opowiadań, a nie powiedzmy, dłuższej powieści, sprawił, że choć darzymy pewną sympatią głównych bohaterów - Atticusa, George'a, Ruby, Letycę, Montrose'a mniej - to jednak nie do końca jesteśmy się w stanie z nimi utożsamić. Bo ledwo-ledwo zaczynamy rezonować z Ruby, a tu już bach! koniec rozdziału/opowiadania, przerzucamy się w inny czas i miejsce, autor przybliża nam kolejną postać z kręgu. To sprawia, że ciężko nam się wczuć w położenie poszczególnych postaci.

W dodatku postać głównego antagonisty, Caleba Braithwhite'a, została zarysowana w taki sposób, że dość szybko stał się moją ulubioną postacią. A jeśli schwarzcharater staje się Twoim faworytem, to wiedz, że coś się dzieje. Ale może to tylko moje osobiste skrzywienie, którym nikt nie powinien się przejmować.

Nie ma też zapowiadanej przez blurb ,,jazdy bez trzymanki''. Gdybym miała porównać ,,Krainę Lovecrafta'' do jazdy rollercoasterem, to byłby to malutki rollercoaster przeznaczony dla dzieci, w którym kolejka wznosi się na wysokość metra-dwóch i spokojnie zjeżdża w dół. Nie zmienia to jednak faktu, że książkę Mata Ruffa przeczytać można - doskonale sprawdzi się w roli tramwajowego czytadła, któremu nie trzeba poświęcać zbyt wiele czasu i uwagi.