Kroniki lekarza sądowego

Michel Sapanet jest lekarzem ostatniego kontaktu oraz biegłym sądowym, od dwudziestu lat praktykującym i wykładającym medycynę sądową. Dodam, że z wykształcenia jest stomatologiem - jeszcze wszystko może być przede mną. W książce przedstawił swoją codzienność, bez żadnego ubarwiania i wygładzania oraz pasty mentolowej pod noskiem.

"Jestem lekarzem sądowym. Prawdziwym. Nie takim koronerem z amerykańskich seriali, które z resztą namiętnie oglądam. Uwielbiam ich wszystkich, eleganckich specjalistów w muszkach, w salach sterylnych jak stacje kosmiczne, pochylonych nad wczorajszymi nieboszczykami, świeżymi jeszcze i pięknymi. (...) Chciałbym być na ich miejscu. Dlatego że moje trupy nie są takie ładne. Od dwudziestu lat, odkąd pracuję w podziemiach Szpitala Miejskiego w Poitiers, kroiłem ich całe setki i poznałem całą gamę trupów. Zgniłe, zeszkieletowane, zwęglone, zmiażdżone, czasami dostarczane w kawałkach. Kiepsko wyglądają ci moi klienci. Nie mieliby dobrej oglądalności. Ponadto zazwyczaj cuchną. Tak że paść można od samego odoru".

Książka składa się z ponad trzydziestu historii z pracy doktora Sapaneta, a każdą opowieść się pochłania, bo autor posługuję się lekkim językiem i przyprawił wszystko sporą dozą czarnego humoru i ironii (z moich wspomnień z czasów studenckich wynika, że większość patomorfologów i lekarzy sądowych radzi sobie w ten sposób ze swoją pracą). To wszystko sprawia, że książkę czyta świetnie, ja nie mogłam się od niej oderwać. Jest trochę ...

Praca lekarza sądowego zza kulis: bez zbędnego patosu, zadęcia i ubarwień. Bez całej tej otoczki rodem z amerykańskich seriali kryminalnych. Autor wprowadza nas w swoją codzienność, opisuje sposób w jaki zabiera się do pracy, przygotowania do sekcji, a nawet do oględzin miejsca zbrodni, a także przypomina, że praca lekarza sądowego związana jest również z badaniem 'żywych egzemplarzy'. Dowiadujemy się, co sprawiło, że wybrał taką drogę zawodową. A przede wszystkim czytamy o sprawach prawdziwych, bardzo często dość banalnych, można powiedzieć, że codziennych (choć nie brakuje historii zawiłych i scen zbrodni, które wywołują grozę). Czasami może się wydawać straszne, w jaki sposób zachowuje się autor i jego koledzy, ale trzeba pamiętać, że specyficzny dowcip ma oswoić rzeczywistość, która w tej pracy jest raczej dość przygnębiająca. Moje serce autor zdobył już pierwszą opowieścią pt. 'Chrząszcz' - mocna rzecz!

wyśmienita książka, połączenie kryminału z medycyną. świetnie się czyta

Świetna książka pełna czarnego humoru :) polecam :)