Opinia na temat książki Krzyk orła

"Krzyk orła" to siódma część przygód Lisbeth Salander i Mikaela Blomkvista. Trzy pierwsze książki są autorstwa Stiega Larssona, kolejne napisał David Lagercrantz. Pod koniec 2021 napisanie trzech kolejnych tomów serii Millennium powierzono Karin Smirnoff.

Nawet nie zdajecie sobie sprawy z jakimi obawami, ale i oczekiwaniami podchodziłam do tej kontynuacji, Saga Millennium jest bowiem szczególnie przeze mnie ukochaną, to jedna z tych serii, do których mogę powracać kilkukrotnie i nigdy nie mam dość.

Oczywiście, kto jak kto, ale Lisbeth nie może mieć zwyczajnej rodziny, jej siostrzenica nie dość, że ma szczególne zdolności, które można przypisać tylko genialnym umysłom, to na dodatek nie czuje bólu. Nie muszę dodawać, że są ludzie, którzy z wielką ochotą korzystają z tychże umiejętności. Gdy matka znika, babka umiera, a ona sama jest pod ścisłą obserwacją podejrzanych typów, dziewczynka zwraca się do jednej znanej jej krewnej — Lisbeth Salander. Jej drogi ponownie krzyżują się z Mikealem, który na wieść o niepojących pogłoskach na temat narzeczonego jej córki, także prosi ją o pomoc.

Cóż mogę rzec? Po lekturze jestem niczym ukochany drink Jamesa Bonda: wstrząśnięta, niezmieszana. Początkowo styl pisania Smirnoff zdawał mi się trudny i ciężki w odbiorze, jednakże ku mojemu zdumieniu i zadowoleniu rzecz jasna, wsiąkłam w opisywaną historię i już nic nie stało na przeszkodzie, by czytać, chłonąć, przeżywać, no może poza kilkoma dłużyznami, które spowalniały tempo. Autorka "umie" w przerażająco bezduszne opisy, które powodowały, że zamierałam w oczekiwaniu na nieznane. Nie trzeba dodawać, że świetnie budowało to napięcie, a to, w jaki sposób splatają się wszystkie poruszone wątki, robi wrażenie. Kolejną rzeczą wartą pochwały jest konstrukcja postaci, przesiąkłam bohaterami, przeżywałam całe zło, które wylewało się ze stron. A historia, która wywołuje we mnie całe spectrum emocji, oznacza najwyższą jakość.