Księga Dwóch Dróg

„Księga dwóch dróg” to epicka powieść o rozważaniu na temat życia i śmierci. Książka skoncentrowana na poszukiwaniu celu i sensu życia. Najnowsza powieść Picoult zupełnie inna od tych, które do tej pory przeczytałam, bardzo trudna do oceny, umyka wszelkim możliwym schematom. Książka o miłości i stracie, życiu i śmierci i o Egipcie. Zmuszająca do refleksji i rozważań jak potoczyłoby się nasze życie gdybyśmy podjęli inne decyzje.

Nie będę oceniać, gdyż nie dotrwałam do końca. Może nie ten czas, może po prostu książka nie dla mnie. Dłużyzny, czasem ciekawe, ale w większości raczej nudnawe. Nie skreślam jeszcze tej książki, może do niej wrócę w bardziej sprzyjających okolicznościach.

Tym razem Picoult mocno mnie rozczarowała. Sięgając po jej książki liczę na mądrą, zmuszającą do refleksji lekturę, która porusza do głębi. Niestety przy „Księdze Dwóch Dróg” tego nie dostałam – jedyne emocje jakie ta lektura we mnie wywołała to nuda i irytacja. Główna bohaterka, matka, żona, kobieta, która pomaga ludziom przygotować się do śmierci, sama jest tak niedojrzała, że przechodzi to ludzkie pojęcie. Autorka dużo miejsca poświęca na opisywanie fizyki kwantowej (zawód męża bohaterki) i starożytnej historii Egiptu, jednak robi to w sposób tak nudny sposób, że miałam ochotę te fragmenty po prostu pominąć. Tematy, które książka ma poruszać, czyli głównie śmiertelność postrzegana współcześnie i te tysiące lat temu, ale i poszukiwanie własnej drogi i ostateczność podejmowania decyzji mają potencjał, jednak tu nie został on wykorzystany – nie dowiedziałam się z książki niczego nowego i nie zmusiła mnie do własnych przemyśleń na ten temat. Nie dałam rady tej książki skończyć, a i tak żałuję czasu, który na nią poświęciłam.

Książkę przeczytałam dzięki portalowi CzytamPierwszy.

Powieściami Jodi Picoult zaczytywałam się jako nastolatka, dlatego gdy zobaczyłam jej najnowszą książkę, sięgnęłam po nią z dużym zainteresowaniem. Chciałam się przekonać, czy styl autorki po tylu latach wciąż będzie do mnie trafiał. “Księga dwóch dróg” wprawdzie znacząco różni się od książek, które pamiętam z przeszłości, ale ogólnie mi się podobała.

To solidna powieść obyczajowa z elementami refleksji na temat śmierci, miłości, życiowych wyborów oraz ich konsekwencji.

Fabuła sama w sobie lekko trąci Harlequinem albo filmem z taśmowej produkcji kanału Lifetime, za to jest sposób w jaki została poprowadzona, w nawiązaniu do pojawiających się w tekście twierdzeń fizyki kwantowej dotyczącej welowymiarowości, zrobił na mnie pozytywne wrażenie.

Szczególnie zainteresował mnie zawód głównej bohaterki, która jest doulą od umierania, ułatwiającą w przeróżny sposób ostatnie dni swoim klientom. Natomiast część dotycząca poprzedniej profesji Dawn i fragmenty związane z egiptologią były dla mnie przytłaczające. Widać, że autorka wykonała ogromną i rzetelną pracę zagłębiając się w temat, ale książką nic by nie straciła na okrojeniu ciekawostek związanych ze starożytnym Egiptem, a wręcz przeciwnie - stałaby się łatwiejsza w odbiorze.

Gdy mam ochotę na porządną i mądrą powieść obyczajową zawsze sięgam po książki Jodi Picoult, które dają prawdziwą lekcję życia.

Księga dwóch dróg to nic innego jak starożytny egipski przewodnik po życiu pozagrobowym, zawierający mapy oraz wskazówki, że dusza może wybrać dwie drogi. Śmierć nieustannie będzie się przewinąć na kartach tej powieści, a wraz z nią dylematy i odwieczne wybory - uczucia czy rozsądek, prawda, czy kłamstwo.

Powieści Jodi Picoult wybieram nie bez powodu, zawsze są dla mnie prawdziwą lekcją życia i zapewniają mnóstwo wzruszeń. Autorce udało się połączyć wiedzę historyczną z narracją momentami czysto liryczną. Otrzymujemy tu garść informacji na temat kultury starożytnego Egiptu, wierzeń, życia pozagrobowego. Od razu widać, że autorka świetnie przygotowała się do opisywanych zagadnień. Mnóstwo naukowych określeń, detali czy symboli sprawiło, że czułam się jakbym czytała podręcznik do historii. I wiecie co - wiele się z tej książki dowiedziałam, są tu informacje, o których nie miałam wcześniej pojęcia.
Wraz z główną bohaterką odkrywamy starożytne grobowce, bierzemy udział w wykopaliskach, czujemy piasek wdzierający się pod ubranie, pot spływający nam po plecach.

Tematyka śmierci z reguły przytłacza nas, jednak Jodi P. oswaja nas z nią, pokazuje w sposób sugestywny i liryczny, że nie jest niczym strasznym.

Powieści tej autorki zawsze będą mile widziane na mych książkowych półkach.
Uprzedzając pojawiające się p...

Książka porusza trudny temat, jakim jest utrata prawdziwej miłości i próba stworzenia uczucia zastępczego. Piękna historia, która skłania do przemyśleń. Polecam!

Powieści autorstwa Jodi Picoult od wielu lat cieszą się powodzeniem wśród polskich czytelników. Jakiś czas temu Wydawnictwo Prószyński sprawiło mi sporą niespodziankę podsyłając do recenzji egzemplarz najnowszej książki w/w pisarki.

Narratorką opowieści jest Dawn Edelstein, która jako młoda dziewczyna chciała zostać archeolożką, jednak finalnie na skutek pewnych wydarzeń losy kobiety potoczyły się nieco inaczej i dziś towarzyszy ona umierającym w ich odchodzeniu.

Życiowa pasja jednak upomina się o Dawn i po latach wraca ona na wykopaliska do Egiptu, gdzie spotyka się ze swoją dawną, wielką miłością Wyatem. Mimo, że Dawn ma męża i nastoletnią córkę staje na rozdrożu pomiędzy tym co było kiedyś, a tym co jest teraz – jakiego dokona wyboru? Dowiecie się z kart książki.

W powieści tej na każdym kroku widać ogromną fascynację archeologią i Egiptem, a mnogość, długość i szczegółowość opisów tej tematyki, bywa dla czytelnika momentami nieco nużąca i nie pozostaje to bez wpływu na tempo czytania.

Nie jest to jednak tylko i wyłącznie książka o Egipcie i prowadzonych przez bohaterów odkryciach. Jest to opowieść o życiowych wyborach i skomplikowanych ludzkich losach, które wiodą bardzo różnymi ścieżkami.

Jodi Picoult porusza w niej również kwestie związane z przemijaniem, odchodzeniem i godzeniem się z tym, co nieuchronne. Jest to również historia o odwadze, marzeniach i przeróżnych obliczach miłości.

Autorka opisała w niej częs...

Jodi Picoult to wspaniała autorka. Mam za sobą wiele jej powieści, a najnowsza pokazuje, że słusznie mam ją za jedną z lepszych pisarek na świecie. Picoult zawsze brała na warsztat trudne, życiowe tematy - tym razem zetknęła się z najtrudniejszym, z którym wielu ludzi sobie nie radzi, gdyż postanowiła napisać o samej śmierci. Powieść zmusza do refleksji, jest pełna bólu, smutku, żalu, ale nie brakuje w niej pozytywnych emocji. Z pewnością wrażenia po jej przeczytaniu pozostaną ze mną na długo.