Lady L.

Nawet wielkie damy mają przysłowiowe trupy w szafie. Choć powieść oceniam pozytywnie - nie tylko za rozwinięcie podjętego tematu, ale i za sam pomysł, to niektóre opisy trochę mi się dłużyły.

Lady L. to dama szanowana w towarzystwie i traktowana jako dobro narodowe. Podziwiana za wygląd i wychwalana za historię rodziny. Jej dzieci zaszły daleko, wnuki mają przed sobą wielkie perspektywy, a ona sama najwyraźniej osiągnęła wszystko, co osiągnąć mogła. Ale co jeśli jej całe życie jest kłamstwem? Jeśli opowieści o bohaterskich przodkach zostały zmyślone, a zachowania godnego dobrze urodzonej kobiety uczyła się w niestandardowych warunkach? Kim tak naprawdę była i jak faktycznie wyglądało jej życie? Mając osiemdziesiąt lat gotowa jest w końcu to zdradzić, nawet jeśli jej opowieść trudna jest do uwierzenia. Jeśli burzy obraz, nad którym tyle lat pracowała i może wręcz budzić niesmak. Z typowym sobie wdziękiem i czarnym humorem otwiera się przed swoim towarzyszem, a wraz z nim czytelnik przedziera się przez tę opowieść z szeroko otwartymi w geście zdziwienia oczami.

Romain Gary tworzy powieść po trosze miłosną, po trosze polityczną. Jest w niej Annette, która zakochuje się w Armandzie oraz Armand, który zakochuje się w idei. Są arystokraci, anarchiści i mniejsi oraz więksi przestępcy. Są buntownicy o czystych sercach oraz ludzie, którzy po prostu lubią chaos.

Całość napisana została zgrabnie, z ciętym humorem. Bohaterowie są barwni, a wydarzenia lubią zaskakiwać. Tworzy to powieść dobrą, miłą w lekturze, choć niestety akurat mnie nie zachwycającą, a jedynie budzącą sympatię. Słyszałam wiele dobrego o autorze i chyba nareszcie rozumiem, skąd wzięło ...