Lily i ośmiornica

Od dawna wiadomo, że pies to najlepszy przyjaciel człowieka. Każdy właściciel czworonoga zdaje sobie również sprawę z tego, że bytność na ziemi tego szczekającego cudu jest ograniczona. I nawet dożywając pięknej starości, prawdopodobnie przyjdzie mu pożegnać się z ziemskim padołem o wiele szybciej aniżeli swojemu panu. Niemniej jednak nikt nie rozważa tego, biorąc pod opiekę psa, niezależnie od tego czy przypomina mała,włochatą, szczenięcą kulkę czy jest już dorosły i zebrał trochę doświadczeń życiowych. Każdy cieszy się ze wspólnych dni tak po prostu, nie wybiegając w przyszłość i nie roztrząsając wizji nieuchronnego pożegnania. Jednak ono nadejdzie i jakkolwiek by człowiek nie próbował- będzie szalenie bolesne.

Ted jak sam o sobie mówi jest już w połowie swojej ziemskiej drogi, wszak przekroczył magiczną czterdziestkę. Jego życie z jednej strony jest poukładane, doskonale wie, co robi w dany dzień tygodnia i stara się trzymać ściśle określonego planu. Z drugiej zaś strony wewnątrz niego panuje ciągły chaos, z którym nie może sobie poradzić sam, z pomocą terapeutki ani przy użyciu środków farmakologicznych. Czy dorosły mężczyzna może być zagubiony niczym samotny statek na środku oceanu, gdy wokół szaleje sztorm? Choćby nawet i nie powinien, to jednak Ted właśnie w takim momencie się znajduje. Ukojenie przynoszą mu wspolne chwilę z Lily, która towarzyszy mu od ponad 12 lat, świadoma wszystkich jego wad i zalet, wzlotów i upadków. Żyją w bezpiecznym, zamkniętym ...

„Śmierć. Śmierć jest strasznie wielką przygodą. Ale jeszcze nie teraz. Największą z przygód jest walka o życie. To nasz prawdziwa przygoda.”

Oj, przeczołgała mnie trochę ta książka i trudno mi oddać te emocje, ubrać je w słowa. Macie zwierzęta w domu? Czy jesteście w stanie sobie wyobrazić dzień, w którym patrzycie na swojego ukochanego pupila i widzicie, że w jego pyszczku coś się zmieniło i nagle to dostrzegacie – obca istota zaczyna wykradać Wam miłość.

Ted kocha swoją jamniczkę miłością bezgraniczną, ludzką. Traktuje ją jak członka rodziny – STOP – Lily jest członkiem rodziny! Ma swoje ulubione dania, miejsca, trasy spacerowe, ulubioną piłkę, pozycję do spania, przyzwyczajenia. Lecz pewnego dnia okazuje się, że do tego cudownego duetu dołącza ktoś trzeci – ośmiornica. Autor personifikuje guza, nadaje mu cechy ludzkie, gdyż wtedy staje się mniej abstrakcyjny i można go traktować równego sobie. A tak właśnie chce go potraktować Ted walcząc o życie swojego ukochanego psa.

#dowidzenialily to książka niezwykła, pełna magii i uczuć, jakie towarzyszą człowiekowi bezgranicznie zakochanemu w swoim pupilu. Co czuje człowiek, kiedy przychodzi mu żegnać się ze swoim psem? Co czuje człowiek, który musi podjąć decyzję o zakończeniu życia swojego pupila? Historia przedstawiona przez @stevenrowley to nie tylko opowieść o żałobie jeszcze za życia, do którego już się wkrada i pokazuje, czego możemy się spodziewać. Jest to tak...

Kiedy otrzymałam propozycję przeczytania “Do widzenia, Lily”, zaczęłam się zastanawiać, czy powieść, której głównym bohaterem jest pies, to na pewno coś dla mnie. Jak dotąd mam za sobą tylko jedną taką pozycję, w której chyba nawet pies był narratorem, postanowiłam więc spróbować. Tym bardziej, że opis na okładce sugerował, że nie będzie to zwykła, lekka i śmieszna opowiastka, a coś naprawdę ważnego.

Ted i Lily to najlepsi przyjaciele od 12 lat. Ted jest samotnym pisarzem, a Lily jego wierną psią towarzyszką. Ich szczęśliwe wspólne życie zostaje pewnego dnia zaburzone przez... ośmiornicę. I nie, nie wchodzimy tu w morskie klimaty – po prostu taki przydomek dostał guz, który ni stąd, ni zowąd pojawił się na głowie Lily i zaczął utrudniać jej życie. Ted nie zamierza się poddać i mimo ograniczonych możliwości leczenia, zamierza pokonać stwora, który krzywdzi jego jamniczkę.

Spodziewałam się historii pełnej refleksji, miłości, tęsknoty i samotności. I właściwie dokładnie to dostałam, z tym że było też kilka gratisów, na które nie byłam przygotowana. Być może osoby, które już czytały, będą wiedziały o co mi chodzi, bo niejednokrotnie spotkałam się ze stwierdzeniem, że ta powieść jest inna, niecodzienna, a nawet dziwna (bez negatywnego wydźwięku). Nie mam żadnego problemu z tym, że bohater mówił do swojego psa. W pewnym sensie jestem też w stanie sobie jakoś wytłumaczyć to, że ten pies mu odpowiadał. Mimo to jest w książce jeden dłuższy fragment, którego nie ...

Właśnie miała premierę kolejna książka Stevena Rowley. Po słodko – gorzkim „Gujciu”, wydawnictwo Prószyński i S – ka wydało „Do widzenia, Lily”. Jest to pierwsza wydana przez autora książka.

To opowieść o najlepszych przyjaciołach. Ted i Lily mieszkają w Los Angeles. Nie byłby w tym nic dziwnego gdyby nie to, że Lily to jamniczka. Tak, czytamy historię o przyjaźni człowieka z psem i wydawać by się mogło, że już wiele takich książek się widziało czy czytało. Jednak „Do widzenia, Lily” opowiada o ostatnich dniach dwójki przyjaciół. Lily ma guza i pomimo tego, że Ted roni wszystko co może by Lily była zdrowa, walka z góry jest przegrana.

To książka o stracie, o przygotowaniu się na nią. O ile w ogóle można się na to przygotować. W „Gujciu” autor przeprowadza nas przez żałobę, tu nas na nią przygotowuje. Mimo tego, że temat jest przykry i dla wielu czytelników ciężki, książkę czyta się lekko. Jest napisana w zabawny sposób, powiedziałabym nawet, że miejscami dziwna. Rozmowy człowieka z psem, gdy ten odpowiada, początkowo wprawiają w osłupienie. Czytając sen Teda ma się wrażenie, o co chodzi, czy poziom dziwności już sięgnął góry czy może być coś jeszcze dziwniejszego? Ma to swój urok, bo tak uważam, że przy tym wszystkim książka jest urocza. Nie dziecinna, ale urocza.

Czytając „Do widzenia, Lily” miałam wrażenie to swego rodzaju terapia jaką autor książki sobie zrobił, ponieważ sam przyznaje że zaczął pisać tą książ...

Historia Teda i Lily jest niezwykła , ponieważ opisuje ich niesamowitą, głęboką wieź, a przecież Lily to jamnik. Czy można pokochać z całego serca psa, rozmawiać z nim, razem się z nim śmiać, a nawet grać w Monopoly? Jak się okazuje, oczywiście, że tak. Ted jest tego najlepszym przykładem. ❤

Pewnego dnia Ted dostrzega na głowie Lily guza i od tego momentu zaczyna się walka o jej życie… Guz nazwany przez bohatera „ośmiornicą” za żadne skarby nie chce zniknąć, nie chce odpuścić, z dnia na dzień staje się coraz silniejszy, co wiąże się z tym, że Lily powoli „znika”. Czy Ted będzie musiał pogodzić się ze stratą i z własnym smutkiem?

Kilka miesięcy temu czytałam inną książkę autora, a mianowicie #gujcio . To historia opowiadająca o sile rodziny, zwłaszcza w tym trudnych życiowych momentach. Na samą myśl o niej pojawia się na mojej twarzy uśmiech. Humor jaki zaproponował Steven Rowley totalnie do mnie przemawia. W podobnym klimacie utrzymana jest i ta książka, choć tutaj łzy radości mieszają się ze łzami smutku, a potem niestety te drugie pozostają na długi czas.

To nie tylko opowieść o przyjaźni, ale również historia, która zmusza do myślenia.. Opowiada o przywiązaniu i bezgranicznej miłości, ale również o bólu, cierpieniu i stracie. O tym jak Twoje zwierzątko Ci ufa…

Dodatkowym bodźcem do moich przemyśleń była rozmowa z autorem umieszczona za samym końcu książki or...