Mag bitewny. Część 1.

Strasznie długo męczyłem się z tą książką, ale to raczej wina rozpraszającego wpływu epidemii niż złej jakości prozy P. Flannery'ego. Nie da się jednak ukryć, że jego późny debiut jest przeciętnej jakości przygodową powieścią fantasy, opartą na najbardziej oklepanym ze wszystkich możliwych schemacie cudownego dziecka, które wszystkim demonicznym wrogom (pełniącym w powieści funkcję zbiorowego zła wraz z czeredami Opętanych, czyli lokalnego odpowiednika orkozombich) da niechybnego łupnia z niewielką pomocą swoich równie małoletnich przyjaciół. Schemat ten nie znajduje dopełnienia w książce jedynie dlatego, że Fabryka Słów swoim wkurzającym zwyczajem wydała najpierw połówkę książki, pozostawiając ewentualnym wielbicielom karne oczekiwanie na drugie pół. Być może ta praktyka FS akurat w tym przypadku ma pewne uzasadnienie (książka liczy prawie 600 stron i w oryginale też wydawano ją czasami w dwóch częściach), ale niezmiennie mnie ona irytuje. Podział powieści na dwie części powoduje także, że sformułowanie miarodajnej opinii na podstawie połowy jej tekstu jest nieco pozbawione sensu. Skoncentruję się więc na tych aspektach, które nie zależą od podziału lub o których sądzę, że i tak nie ulegną większym zmianom.

Autor nie bawi się w żadne wstępne opisy tylko od pierwszych stron narzuca szybkie tempo akcji, która wyda się dziwnie znajoma wszystkim miłośnikom fantasy. Dwóch głównych bohaterów, Falko i Malaki (od razu przypomnieli mi się Pug i Tomas z powieści Feista), zna...