Martwe ciała

Książka przywędrowała do mnie przez przypadek: jako prezent. Lubię kryminały, więc zabrałam się ochoczo za czytanie. Powiem Wam, że wbiło mnie w fotel! Jest to rzeczowy, pełen faktów, i pozbawiony emocji opis sprawy kryminalnej sprzed lat, sprawy polskiego nekrofila i zboczeńca z Poznania. Sprawy zakończonej wyrokiem śmierci. I chyba to jest klucz do zrozumienia książki: ta kara śmierci. Można się zastanowić, czy jest potrzebna.
Trudno jest przesądzać, tym bardziej, że sprawa opisana w książce jest bardzo drastyczna. Mnie ogłuszyła na cały wieczór, bardziej niż skandynawskie kryminały!
Na pewno wymiar sprawiedliwości w państwie prawa ma obowiązek chronić nas, ludzi przed takimi ludźmi. I chyba trzeba tu użyć określenia zboczeniec.
Jeszcze jedno. Książka jest tylko dla czytelników pełnoletnich i dojrzałych emocjonalnie.

Na książkę trafiłam zupełnie przypadkiem, przeglądając biblioteczkę Legimi. Otworzyłam ebooka i całkowicie przepadłam.
"Martwe ciała" to przejmujący reportaż o seryjnym mordercy i nekrofilu, który działał w latach 80 XX wieku w Poznaniu ale też w Warszawskim Wawrze (który osobiście jest mi bardzo bliski). Książka to opowieść o śledztwie, o próbie ustalenia faktów i o udowodnieniu seryjnemu mordercy jego winy.
Do cna przejmująca, brutalna i prawdziwa opowieść, poruszająca już od pierwszych stron... Idealna w swojej prostocie ale i niosąca ogromny ciężar poprzez zeznania, jakie składał Edmund Kolanowski opowiadając to, w jaki sposób postępował ze swoimi ofiarami.
Przerażająca, makabryczna i prawdziwa. Wydaje mi się, że to pozycja obowiązkowa dla każdego, kto interesuje się tematyką polskich morderców. Uprzedzam - książka jest bardzo poruszająca. To pozycja dla osób o mocnych nerwach... (a nerwy mi puszczały wielokrotnie, np. w momencie, gdy czytałam zeznania konkubiny Kolanowskiego...)

Waldemar Ciszak i Michał Larek w „Martwych ciałach” powracają do sprawy Edmunda Kolanowskiego, nekrofila, który nawet dzisiaj przysparza niektórym szybsze bicia serca i płytsze oddechy. Wydania 2014 roku nie znam, więc wypada tylko zaufać autorom, że wydanie z roku 2019 jest poszerzone, poprawione i uzupełnione. Nie jest to powieść kryminalna czy próba odtworzenia zdarzeń. Raczej reportaż a więc próżno szukać tu sensacji. Czytelnicy kryminałów mogą być zawiedzeni. Jak na reportaż przystało znajdziemy tu suche fakty z protokołów przesłuchań, notatek czy posiedzeń sądu oraz wspomnień śledczych i nie tylko. A ówcześni milicjanci, prokuratorzy, biegli czy też sąd mieli trudne zadanie. Zespół schorzeń, zaburzeń czy wręcz niedostosowania społecznego występujących u Kolanowskiego tak naprawdę nigdzie nie były opisane, udokumentowane czy wręcz medycznie nie rozpoznane. Sam kilka lat temu zastanawiałem się czy aby przypadkiem nie doszło do pomyłki sądowej, może nie tyle pomyłki sądowej bo przed nią były opinie biegłych. Czy opinie biegłych były rzetelne w stosunku do ówczesnej wiedzy na ten temat, może jednak był niepoczytalny. Bo kto normalny dokonuje takich czynów? Proszę zwrócić uwagę, w jakim momencie Kolanowski zauważa, że zamordowana dziewczyna była dzieckiem. Gdzie kończy się normalność a zaczyna szaleństwo. Gdzie kończy się szaleństwo a zaczyna niepoczytalność. Jak ustalić granicę, która zwolni sprawcę z odpowiedzialności karnej. Z zapisów wyłania się prawdziwy obraz potw...

Dziś przychodzę do Was z pierwszym reportażem, jaki przeczytałam. Pewnie się zdziwicie, bo po kimś, kto czyta niemal wyłącznie kryminały i thrillery, można by się spodziewać, że true crime to kolejny odłam moich zainteresowań. Jednak tak nie było, konsekwentnie trzymałam się z dala od opisów prawdziwych zbrodni. Oczywiście tylko do czasu.

Zmieniło się to za sprawą podcastu "Zabójcze opowieści" i jego autora Michała Larka. Poświęcił on sporo odcinków sprawie Edmunda Kolanowskiego, więc sięgając po "Martwe ciała", które napisał wspólnie z Waldemarem Ciszakiem, wiedziałam doskonale czego się spodziewać, tym bardziej, że fragmenty książki pojawiały się w sezonie specjalnym.

Nie zawiodłam się, jestem pełna podziwu, że tak trudny temat udało się opisać tak lekko. Krótkie, dynamiczne rozdziały, przystępny, łatwy w odbiorze styl. Historia opowiedziana z perspektywy kilku bezpośrednich uczestników tamtych zdarzeń, uzupełniona fragmentami akt sprawy, uzyskujemy więc pełen obraz.

Nie będę się tutaj zagłębiać w życiorys Kolanowskiego, jeżeli nie macie pod ręką książki, to zachęcam Was do wysłuchania odpowiednich odcinków podcastu, są dostępne choćby na Spotify czy YouTube.

Michał Larek przekonał mnie, że reportaż nie musi być suchym, nudnym tekstem. Dzięki jego szkiełom materiał jest zróżnicowany, interesujący, wręcz drobiazgowo dopracowany. Nie mogę się już doczekać, kiedy będzie mi dane sięgnąć po "Chirurga", który jest fabularyzowaną wersją tej...

mocno rozczarowująca, czyż takie historie nie powinny trzymać w napięciu, nie pozwalając odłożyć książki do ostatniej strony? tymczasem wyleczyłam (idealniejszego określenia nie znajdę), tę krótką w sumie pozycję, odłożyłam i tylko wzruszyłam ramionami.