Opinia na temat książki Miasto ślepców

Książka jest porywającym studium psychiki człowieka w sytuacjach granicznych. Nawiązuje do „Dżumy” Camusa przez nieokreślone miasto i przez bliżej nieokreśloną grupę ludzi i stany graniczne jakich doświadczają. Dzięki temu, że jest to fikcja literacka można się przyglądać bez dodatkowych emocji. Nagle tarci wzrok mężczyzna, chociaż z punktu widzenia medycyny nic mu nie dolega. Jest pacjentem zero. Wszyscy z którymi się styka tracą wzrok. Miasto ogarnia epidemia ślepoty. Jedna tylko osoba nie traci wzroku, aby mogła to wszystko opisać. Początkowo ślepców zamknięto i zgromadzono na małej powierzchni. Jednak poza grupą degeneratów, która jest w każdym społeczeństwie, ludzie uczą się żyć bez wzroku i współdziałać z sobą. Po opuszczeniu swego więzienia uczą się żyć w mieście z tysiącami sobie podobnych. Miasto gdy nie ma prądu ani wody staje się miejscem bardzo nieprzyjaznym ludziom, wręcz staje się wrogiem. Pomimo głodu i brudu nad którym nie są wstanie zapanować starają się współegzystować. Narratorka odwiedza dwa zamieszkałe mieszkania, a jakże różne. Zawsze jest wybór. Przez odebranie wzroku pokazuje z większą wyrazistością kondycję człowieka. Powstają problemy, których dotąd nie dostrzegaliśmy. "Jesteśmy ślepcami, którzy widzą. Ślepcami, którzy patrzą i nie widzą". Czy stali się zwierzętami, czy jednak pozostają w nich wyższe uczucia? Do czego każdy z nas się posunie aby przeżyć? Jak krucha jest nasza cywilizacja?
Niesamowita , porywająca i jedna z ciekawszych książek jakie ostatnio czytałam. Mnie było trudno się od niej oderwać. Porzuciłam wszystkie inne moje lektury aby ją przeczytać na jednym wdechu.