Miasto w chmurach

O. Szustak zachwalał tę książkę. Dlatego do niej sięgnęłam. Moim zdaniem, przeczytawszy ją, stwierdzam, że nie jest to arcydzieło, jak on to mówił, ale na pewno to mocno ciekawa powieść. Dawno żadna książka mnie tak nie wciągnęła jak ta. Jest ona zbudowana oryginalnie. Po pierwsze rozgrywa się na kilku planach czasowych. To i inni wykorzystywali, ale ta dzieje się w przeszłości - i tu wątek Anny oraz Omeira jest tak barwny jak najlepsza powieść historyczna (powiem, że rozgrywa się w Bizancjum), po drugie dzieje się w teraźniejszości - i to jest wątek autystycznego Seymoura -(tutaj mamy znakomicie oddane problemy chłopaka, niczym w najlepszej powieści obyczajowej) i Zeno (tu też inny całkiem wątek obyczajowy) oraz w przyszłości postapokaliptycznej (i tu mamy klimat wyprawy w kosmos, postapokalipsa i bohaterkę Konstance). Wszystkich ich łączy jedna książka ze starożytnej Grecji. Pięknie autor pokazał rolę czytania, książek, fantazji i czegoś, co przez to wykracza poza codzienność. Wszystkie te równoległe wątki na koniec się łączą i wyjaśniają. Historie te tworzą zgrabną całość.
Pięknie i z talentem udało się autorowi przechodzić płynnie od świata do świata, a każda z postaci nie rozmywa się cztelnikowi w jedno i się nie myli. No po prostu świetna powieść.

Po siedmiu latach od wydania „Światła, którego nie widać”, książki, która została nagrodzona Pulitzerem, Anthony Doerr wraca do czytelników z „Miastem w chmurach”, nową powieścią słusznych rozmiarów z gatunku z literatury pięknej. Dla mnie to była pierwsza styczność z jego piórem, ale przyznam, że od razu mocno mnie oczarowała! A jest to historia trudna do opowiedzenia. Zbudowana na szkielecie powieści szkatułkowej, spojona jednym starożytnym tekstem jest opowieścią o przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Opowiada o problemach mocno nas teraz poruszających jak wojna, terroryzm, zmiany klimatyczne, homofobia czy szeroko pojęte poczucie odmienności. A jednak jest to opowieść uniwersalna, pochwała prostego życia, czerpania szczęścia z małych rzeczy. Dużo tu stoickiego podejścia, może dlatego, że książka mocno opiera się na ciągłości ludzkiego gatunku, który przecież pisemnie wywodzi się ze starożytności. Wtedy pojawiły się pierwsze książki, pierwsze biblioteki. I to jest nadtematem tej powieści – miłość do książek, to, ile światów ze sobą niosą, ile mądrości, historii, a czasem po prostu rozrywki. Jak bardzo są cenne i jak mocno są trzonem naszego człowieczeństwa. Piękna historia spisana pięknym, płynnym, rytmicznym językiem. Jestem nią dogłębnie wzruszona! I brakuje mi słów, by oddać jej piękno, zatem krótko: z całego serca pełnego miłości do książek – polecam!

Przewróć stronę, przejdź się linijkami zdań, a wyłoni się z nich pieśniarz i wyczaruje świat barw i dźwięków w przestrzeni w twojej głowie...

Miasto w chmurach to dla mnie biały kruk wśród książek, historia, której wartość doceniłam dopiero po przeczytaniu.
Czemu ta opowieść jest tak wyjątkowa?
Autor serwuje nam masę wartościowych treści, trzy ramy czasowe i pięć różnych z pozoru mających ze sobą niewiele wspólnego historii łączy się w jedną całość.
W tej wielopłaszczyznowej przestrzeni odnajdziemy mnóstwo literatury pięknej, odrobinę historii i sci-fi i uwierzcie wszystkie elementy pasują do siebie niczym puzzle.
Sama forma wymykającą się schematycznym powieściom sprawiła, że czytelnicza wędrówka od przeszłości, po teraźniejszość do przyszłości była niczym wyprawa na nieodkryty ląd.

Sama uwielbiam książki, a Miasto w chmurach opowiada o dawaniu im drugiego życia, historia starożytnego tekstu o Aetonie odżywa niczym feniks z popiołów. Na każdym kroku czuć fascynację literaturą i miłość do książek.
Uderza mnie również uniwersalność tej powieści, gdyż autor niejednokrotnie stawia przed czytelnikiem pytania o moralność, zostawiając też miejsce na ekologię i miejsce człowieka w świecie.

Ta książka jest niczym nieoszlifowany klejnot, który dopiero w rękach czytelnika nabiera odpowiedniego blasku.
Najlepsza!!

Świetna powieść. Porusza ważne tematy dla ludzkości na przestrzeni wieków. W zawoalowany sposób przekazuje nam to, co naprawdę ważne i wartościowe, a co wielu z nas w natłoku codziennych obowiązków przestaje dostrzegać. Narracje z perspektywy antycznego pastuszka, nastolatków, którzy przetrwali podbój Konstantynopola, weterana wojennego z Korei, młodego terrorysty oraz dziewczyny z przyszłości ukazują nam kompleksowo wiele problemów z różnych punktów widzenia. Jest coś, co łączy wszystkich tych bohaterów i bohaterk. Zapomniana historia, która uważana była za utraconą dla ludzkości. Legenda o Chmurokukułkowie, mieście w chmurach.

Wszyscy czytali, przeczytam i ja, powiedziałem sobie, i gdy tylko „Miasto w chmurach” znalazło się w mych dłoniach, rzuciłem się w nie jak… jak zimorodek w wodną toń (?). Sądziłem, że złowię złotą rybkę, a tymczasem znalazłem węgorza, który wił się, zupełnie nie był tłusty i jakoś nie mógł się skończyć.

Co trzeba oddać autorowi to fakt, że z każdej strony powieści Doerra bije miłość do literatury. Wielowątkową historię łączy właśnie jeden przedmiot – książka. Akcja toczy się w wielu czasach jednocześnie, przenosimy się ze średniowiecznego Konstantynopola po współczesne USA, aż lądujemy na statku kosmicznym, a wszystko to spaja poszukiwanie księgi o mieście w chmurach właśnie.

Miejscami zaskakująca i wzruszająca, pięknie napisana powieść szkatułkowa, powolna, sącząca się raczej, niż powalająca tempem. Zabrakło mi jednak w „Mieście…” pazura, jakiegoś silnego tupnięcia, czegoś, co trzymałoby moją uwagę i przykuło mnie do księgi na tyle, że z jej powodu zarwałbym noc (na to właśnie liczyłem!). Nie porwała mnie jak poprzednia książka Doerra („Światło, które nie widać”), miejscami nużyła, choć jej zaskakujący koniec był miłą niespodzianką.

Po długim namyśle stwierdzam jednak, że nieco przeszarżowałem z wybrednym krytykanctwem. Doerr staje się piewcą wyobraźni, opiekunem bibliotekarzy i księgozbiorów, mistrzem misternie tkanych historii, które kryją w sobie drugie, trzecie dno. Może pod względem fabularnym nieco mnie z...

"Strach przed tą rzeczą - mamrocze Maher, bardziej do siebie niż do Omeira - będzie potężniejszy niż ona sama"
◇◇
"Książka to miejsce spoczynku dla wspomnień ludzi, którzy żyli przed nami."
Przyznaję, że lektura tej książki zajęła mi trochę czasu, ale tylko dlatego, że chciałam się nią delektować jak najdłużej.
"Miasto w chmurach" to zachwycający hołd złożonym zarówno książkom jak i ludziom, którzy się nimi opiekują. To historia, która silnie oddziałowuje na czytelnika, jedni ją pokochają, drudzy nie będą w stanie przez nią przejść. Jednakże warta jest ona wysiłku i czasu jaki jej poświęcicie, bo może się okazać, że właśnie przeczytaliście książkę waszego życia.
Dlatego nie śpieszcie się, czytajcie powoli i pozwólcie aby ta fenomenalna opowieść do was przemówiła.