Światło, którego nie widać

Będę w opozycji do wszystkich rewelacyjnych opinii o tej książce. Co nie znaczy, że książka jest zła. Według mnie jest dobra, ale tylko tyle. Nie rewelacyjna, nie arcydzieło literackie. Czyta się dobrze i szybko gdyż rozdziały są bardzo krótkie. No i to jest właśnie jeden z problemów, który miałam z tą książką. Bardzo krótkie rozdziały,zmiany bohaterów, przeskoki czasowe w każdym z nich. Nie byłam w stanie poczuć więzi z żadnym z bohaterów, nawet z niewidomą bohaterką, która powinna chyba była mnie wzruszyć. Tak się nie stało. Żadnych większych emocji we mnie ta książka nie wywołała.

Książka przedstawia bariery osoby niewidomej jakie pokonuje w życiu codziennym oraz dramat wojny. Stylem pisania przypominała mi nieco "Złodziejkę książek". W powieści poznajemy losy Marie-Laure niewidomej Francuzki oraz Wernera osieroconego chłopca, który ma zainteresowania pod kątem technicznym.
Bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani, miałam wrażenie, że jestem w ich świecie, jedynie pod koniec ta historia mi się trochę dłużyła. Nie widzę w tej książce nic niestosownego,że autor wybiela Niemców. Według mnie nie przykleja każdemu łatki,że jest zwolennikiem Hitlera, w końcu nie każdy Niemiec to chodzący zbrodniarz, nie jestem zwolenniczką wrzucania wszystkich do jednego worka, nawet w szkole natrafiałam na wypowiedzi od których aż wiało uprzedzeniami. Narażę się tym stwierdzeniem,ale nigdy nie miałam wrogiego nastawienia do tych ludzi, bo w końcu nikt nie odpowiada za winy swoich przodków, dla mnie winni są tylko Ci co rzeczywiście rozpętali wojnę, takie mam spostrzeżenie i nie zamierzam go zmieniać.
Podobało mi się, że losy bohaterów są przedstawione w różnej przestrzeni czasowej, dzięki temu można poznać ich dzieciństwo, młodość i późniejsze życie. Jeśli kogoś oczarowała "Złodziejka książek" to myślę, że na tej powieści też się nie zawiedzie. Komu nie spodobała się "Złodziejka książek" może być tą książką rozczarowany. Ja jestem pod wrażeniem, że autor pracował nad tą powieścią aż 10 lat.

o książce chyba każdy słyszał, i to w dodatku same zachwyty, ja byłam bardzo nakręcona na tę pozycję i musiałam ją jak najszybciej dorwać w swoje łapska, oczywiście moje wymagania automatycznie wzrosły i spodziewałam się książki wybitnej (w końcu Nagroda Pulitzera ubiegłego roku), no cóż... niestety tak nie było i ubolewam nad tym strasznie...

przez pierwsze rozdziały w ogóle nie mogłam wczuć się w klimat i przedstawioną historię, czytało się szybko i przyjemnie (taki właśnie styl pisania), ale tak jakbym była gdzieś obok tej książki, a nie w niej samej, jeśli wiecie co mam na myśli

po przeczytaniu 2/3 książki miałam ochotę rzucić ją w kąt, bo troszkę się męczyłam, ale na szczęście postąpiłam inaczej, i bardzo dobrze! dopiero wtedy akcja książki się rozkręca i jest ciekawa

podsumowując, książka jest dobra, ale po takich zachwytach naprawdę czytelnik oczekuje czegoś nadzwyczajnego (a moim zdaniem nie powinien), uważam, że "Złodziejka książek" była dużo, dużo lepsza, mimo wszystko zakończenie przypadło mi do gustu

nad książką trzeba raczej posiedzieć, a nie ją przekartkować

Z całą pewnością historia przedstawiona przez Anthonego Doerra w powieści "Światło, którego nie widać" zasługuje na miano książki niezwykłej, nietuzinkowej i niebanalnej. Cieszę się, że właśnie ta opowieść została uhonorowana "Pulitzerem".

II wojna światowa - temat tak powszechny i chętnie wykorzystywany w różnych gatunkach literackich, w powieści Anthonego Doerra zyskał zupełnie inny, nowy, niemalże magiczny obraz. Autor przedstawił tę straszną i brutalną rzeczywistość z punktu widzenia dwojga dzieci, które dorastają pod ostrzałem bomb i szrapneli. Francuska dziewczynka Marie-Laure, która we wczesnym dzieciństwie utraciła wzrok z powodu nieuleczalnej choroby, szybko musiała zaprzyjaźnić się z laską i otaczającą ją ciemnością. Ale świat dziecka wcale nie jest czarny i bezbarwny. Jej doznania są tak różnorodne, intensywne i pełne emocji, że otaczająca dziewczynkę rzeczywistość nabiera zupełnie nowego wymiaru. Także i wojnę Marie-Laure odbiera wszystkimi pozostałymi zmysłami - słuchem, węchem, dotykiem, smakiem, a także dodatkowo niezwykłą wyobraźnią. Bezpieczny i szczęśliwy świat, jaki stworzył jej ojciec - ślusarz w Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu nagle przestaje istnieć. Marie-Laure wraz z ojcem wyrusza w podróż do Saint-Malo nad Oceanem Atlantyckim aby chronić siebie i pewien bezcenny eksponat muzealny, ale i na wybrzeże z czasem dociera wojna.

W tym samum czasie w domu dziecka w Zollverein wychowuje się Werner Pfenning i jego siostra Jutta. Chłopak je...

Kiedy usłyszałam, że to książka o dobrym Niemcu w czasach II wojny światowej, postanowiłam jej nie czytać. Potem jednak przyszła myśl: co mnie tak uwiera w tzw. dobrych Niemcach? Naczytałam się o efekcie Lucyfera, banalności zła, sile innych, więc o co chodzi?

W końcu przyszło mi przeczytać „Światło...” i mimo wszystko historia mnie porwała. Niech będzie, że holywoodzki bigos to jest z Paryżem, ociemniałą dziewczyną, wrażliwym żołnierzem Wermahtu, francuską prowincją, ach, zapomniałabym, klejnotem i klątwą, sierotami, wreszcie muzyką. Nieważne. Nie przeszkadzały mi wpadki faktograficzne, chociaż niektóre były grubego kalibru, bo całość była zgrabnie napisana, płynęłam czytając.
Nie spodziewajcie się niesamowitych przeżyć, wirtuozerii literackiej, nawet wzruszeń nie ma zbyt dużo. A jednak to bardzo dobra rozrywkowa powieść. Polecam :)