Miejsca, w których płakałam

Nie mogę tego znieść.
Nie mogę znieść faktu, że tak łatwo można człowieka zniszczyć. Przywiązać do siebie, a potem wyżuć i wypluć. Zaślepić na wszelkie znaki ostrzegawcze i zupełnie zniewolić. Jak to jest możliwe?

Amelie i Reese'a połączyła miłość do muzyki i jakaś nagła, niezrozumiała namiętność. Ale czy to wystarczy, żeby stworzyć zdrowy i szczęśliwy związek?

Zabierając się za lekturę, nie spodziewałam się aż tak toksycznej relacji. Myślałam, że dużo łatwiej będzie mi się zidentyfikować i przywołać swoje doświadczenia, jednak to, co stało się tutaj...

Też miałam kiedyś szesnaście lat. I od zawsze kochałam muzykę. Ale potem miałam trochę więcej lat i mimo że na mojej drodze pojawiały się relacje, które głównie się na tej właśnie miłości do muzyki opierały, mimo że czasami byłam zbyt do kogoś przywiązana, to nigdy nie zaakceptowałabym takiego traktowania. Nigdy. Gdzieś się te granice kończą. Nie może tak być.

Historie i wspomnienia innych potwierdzają, ale ja wciąż nie mogę tego pojąć. Uzależnienia od osoby, która tak krzywdzi i sprawia, że czujesz się totalnie gównianie. Tak jak na równi przykro mi było czytać, jak Reese traktuje główną bohaterkę, tak bardzo chciałam, żeby w końcu zaczęła logicznie myśleć. Dlaczego tego nie zrobiła? Dlaczego nie kazała mu spadać, zanim tak bardzo ją skrzywdził? Tym bardziej, że te znaki ostrzegawcze pojawiały się już prawie od początku...

Frustrowało mnie to nieustannie. Chciałam mieć już...

Ostatnio miałam okazję przeczytać "Miejsca, w których płakałam" autorstwa Holly. Ta okładka (ona ma wytłaczane, mieniące się łzy!) i opis tak mnie zaintrygowały, że musiałam poznać treść.

Główna bohaterka Amelie niedawno przeprowadziła się w nowe miejsce. Musiała zostawić przyjaciół, chłopaka i zacząć nowe życie. Początki bywają trudne, ale kiedy w końcu poznaje nowych znajomych, a tajemniczy Reese zaczyna ją podrywać, jej życie nabiera barw. Początkowa euforia i ślepe zauroczenie szybko przemienia się w morze łez. Amelie postanawia stworzyć mapkę pamięci, gdzie opowiada czytelnikowi, co działo się w danym miejscu i dlaczego właśnie w tym miejscu płakała przez Reesa. Jest to pewnego rodzaju pożegnanie się z przeszłością, autoterapia i sposób na poradzenie sobie z trudnymi emocjami.

Już niemal od początku tej historii czuć jak wiele cierpienia nosi w sobie główna bohaterka. Jej ból aż przygniata z każdej strony, ciągle popada w rozpacz, ale jednocześnie brnie w ten związek i prosi się o atencję ze strony toksycznego chłopaka. Dla wielu młodych ludzi jej postawa może być niezrozumiała, może się wydawać, że jest nierozsądna, brnąc w ten związek mimo cierpienia jakie jej dostarcza... Mimo łez, upokorzenia, drwin i wmawiania jej, że jest wariatką. Tak niestety to wygląda, gdy ofiara staje się uzależniona od swojego oprawcy... Szkoda mi było Amelie- trudny start w nowym miejscu, który okazał się jeszcze cięższy przez miłosne doświadczenia... Żal mi również ro...