Miłość w kasztanie zaklęta

Ciepło,smutek,nostalgia,zaduma i ogrom cierpienia.....a pomimo tego pozytywne zakończenie.Przypomina mi inną historię opisaną w książce "Bezpieczna przystań" - tam też pojawia się motyw listów.... lecz poza tym skojarzenie to zupełnie inna opowieść.
Chwilami mnie zirytowała ale ogólnie polecam do przeczytania,zadumania się i nawet popłakania.

Ogólnie mniej lub więcej wiadomo, że nie lubię naszych rodzimych autorek. Czasami pojawi się jakaś perełka, która sama się czyta, nie powoduje zgrzytania zębów i co ważne, pozostaje w głowie dłużej, niż do momentu oddania książki do biblioteki. Tak bywa. Myślę jednak, że pamięć o Miłości w kasztanie zaklętej, pozostanie w mojej głowie nie z tego powodu.
Jak już kiedyś miałam okazję wspomnieć, miałam spore problemy w przebiciu się przez pierwszą stronę i tego nieszczęsnego łabędzia zrywającego się do lotu. W zasadzie doczytywałam do tego zdania i ani rusz dalej. Kiedyś udało mi się poczytać dalej, ale opis głównego bohatera przystopował mnie po raz drugi. Pierwsze koty za płoty i co najważniejsze w końcu udało mi się przeczytać.
I gdybym miała powiedzieć krótko, stwierdziłabym, że to po prostu książka nie dla mnie.
Ale jako, że wypada coś więcej niż jedno zdanie, to powiem, że czytając czułam się okropnie zmęczona. Przemęczona. Nadmiarem słów w stosunku do treści czy fabuły, żeby nie uogólnić na sens jako taki. Historia jak historia, jednym podejdzie innym nie za bardzo. Ja w zasadzie nie ingeruję w wolę autorów i w sumie zgadzam się z ich wizją historii. Ich mniejsze lub większe dzieło, więc oni za nie odpowiadają. Do mnie akurat nie trafiła ta opowieść. Panna u progu wejścia w staropanieństwo w poszukiwaniu księcia z bajki. Wymarzyła i wypatrzyła go sobie. Odpowiednio poranionego, aby efekt był jeszcze bardziej wzmocniony. Przystojny, zamknięty w swoim bólu, któr...

Muszę przyznać , że ostatnio mam szczęście do naprawdę dobrej i ciekawej polskiej literatury. Powieść Moniki Oleksy od pierwszych swoich stron wciągnęła mnie niczym magnes. Zaintrygowała mnie postać Marty – głównej bohaterki, która część swojego dzieciństwa spędziła w domu dziecka. Dziś jest zwyczajną, skromną dziewczyną, nauczycielką języka angielskiego i wiedzie spokojne życie samotnej kobiety. Pomimo, że ma wokół siebie garstkę oddanych przyjaciół, nie spotkała jeszcze tego jedynego mężczyzny, który byłby prawdziwym księciem, a nie żabą (jak mawiała jej zmarła przed laty babcia). Od jakiegoś czasu spotyka w parku nieznajomego mężczyznę przepełnionego smutkiem. I ten właśnie smutny „ktoś” zaczyna ją intrygować…

Niebawem pewne smutne okoliczności i nieprzewidziane zdarzenia sprawiają, że Marta poznaje tożsamość nieznajomego. Okazuje się, że Piotr Domański jest lekarzem i przed rokiem stracił swoją ukochaną żonę Marię. Do tej pory nie umie bez niej żyć, nie potrafi pogodzić się z jej śmiercią, a co najgorsze nie chce zaopiekować się swoim rodzonym synkiem – 2-letnim Miłoszkiem, gdyż dziecko za bardzo przypomina matkę. Chłopczyk przebywa w domu dziecka i opiekują się nim siostry zakonne.

Pojawienie się Piotra zmienia diametralnie życie Marty. Marta natomiast, niczym dobry anioł zesłany na pomoc przez niebiosa, ma niesamowity wpływ na Piotra, który dzięki niej akceptuje powoli życie bez Marii i uczy się na nowo kochać swojego synka.

Czy znajdzie się...

Powieść ma plusy jak i minusy, ale jest warta polecenia. Mimo wszystko jeśli się przeczyta „Miłość w kasztanie zaklęta” na długo pozostanie w pamięci. Polecam ją wszystkim gdyż z całą pewnością każdy znajdzie tu coś dla siebie.

Polecam, wspaniała książka, która nie daje o sobie zapomnieć.