Moi mężczyźni

Brynhild „została wyszarpnięta z historii jak człowiek pozbawiony pamięci, a dnie stawały się tylko ciemniejsze i krótsze". Uznawała, że „naprawdę nie było na tym świecie dość miłości dla wszystkich", a jednak wciąż pozwalała sobie na wchodzenie w kolejne romantyczne relacje. Dążyła do chwilowego poczucia bezpieczeństwa oraz zaspokojenia, a potem usilnie próbowała się uwolnić. Pragnęła jednego, by z upływem dni przestać odczuwać satysfakcję i szukać kolejnego. Z czasem na rzecz pieniędzy zupełnie zrezygnowała z miłości, a jej dusza zdawała się wyginać, kurczyć i pęcznieć. Wszystko zdawało się dążyć jedynie do zatracenia. Do niewygody i ucisku.

Belle Gunness, której to historię Victoria Kielland opisuje, uznawana jest za jedną z pierwszych seryjnych morderczyń. Kobieta najwyraźniej stała za śmiercią przynajmniej dwudziestu ośmiu mężczyzn, a autorka to właśnie do jej głowy postanowiła wejść. Zamiast jednak stworzyć portret okrutnej kobiety — opisała ją niczym zagubioną duszę, która miotała się w świecie. Która rozdział po rozdziale zyskiwała więcej mroku oraz smutku. Kielland w niestandardowej formie (pełnej ozdobników i uczuć w natężeniu, gdzie forma może już przytłoczyć treść) ukazała historię, jaka zamiast odpychać może wzbudzić współczucie. I jak zwykle nie jestem czegoś takiego zwolenniczką, tak tutaj ma to swój urok.

Nietypowa była to powieść, ale w swojej nietypowości zgrabna oraz ładna. Nieco przytłaczająca (najczęściej formą), ale potrafiącą wcią...