Mój czas. Flirty z historią

Obszerne wspomnienia Antoniego Tokarczuka, jednego z założycieli i przywódców NSZZ „Solidarność” w Bydgoszczy. Autor wiele miejsca poświęca najważniejszym wydarzeniom z życia Solidarności – w tym tzw. kryzysowi bydgoskiemu (marzec 1981 r.) – w których uczestniczył. „Wydarzenia sierpnia 1980 r. mnie zaskoczyły, byłem socjologiem, a nie wizjonerem czy prorokiem. Nie mógłbym ich nawet śledzić – przemierzałbym wówczas rowerem szlak między Atenami a Bydgoszczą – gdyby złodzieje nie pokrzyżowali mi planów, kradnąc paszport. Inaczej nie miałbym sposobności, by zostać buntownikiem i włączyć się do strajku w Zakładach Rowerowych Predom-Romet w Bydgoszczy, a później w budowanie z zapałem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego »Solidarność« w województwie bydgoskim” – pisze Antoni Tokarczuk. Został wiceprzewodniczącym Regionu Bydgoskiego „Solidarności”. 13 grudnia 1981 r. internowany, przez rok przebywał w ośrodkach odosobnienia w Strzebielinku i Białołęce. W następnych latach zajmował się uprawą owoców, działał w Duszpasterstwie Ludzi Pracy w Bydgoszczy, od 1987 r. wchodził w skład Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność”. Członek Komitetu Obywatelskiego. W latach 1989–1991 senator RP, 1991–1992 wojewoda bydgoski. Działacz Porozumienia Centrum; w latach 1990–1997 wiceprezes, 1997–1999 prezes tej partii. W latach 1991–1993 poseł, 1999–2001 minister ochrony środowiska. Od 1999 r. związany z Porozumieniem Polskich Chrześcijańskich Demokratów i Stronnictwem Konserwatywno-Ludowym. Publikacja w ramach centralnego projektu badawczego IPN „Opozycja i opór społeczny w PRL 1956–1989”.