Moje skarby w kosmosie, czyli powieść pozornie fantastyczna

Pełne humoru powieści dla starszych i młodszych dzieci zawsze były w cenie. Przy dobrej zabawie obfitującej w przygody „nie z tej ziemi” czytelnik dostawał dawkę nauk i wniosków płynących z obserwacji ludzi (w tym przypadku młodych) i ich otoczenia. Dwie dziewczynki wraz z ojcem wyruszają w przestrzeń kosmiczną, i choć to wyprawa spontaniczna, to przynosi ekscytujący finał w postaci nieznanej planety z baśniowymi widokami i jej mieszkańcami. Owa sceneria wydaje się być tłem do ważkich dysput pomiędzy ojcem i córkami dotyczącymi problemów współczesnego im świata, nie pozbawionych poważniejszych spięć i konfliktów.

Marian Leon Bielicki  jako autor SF debiutował w 1951 powieścią Bakteria 078. Wydał także: Dżuma rusza do ataku  oraz Moje skarby w Kosmosie, czyli powieść pozornie fantastyczna. Dwa pierwsze utwory to dydaktyczne historie przyszłości, powstałe w okresie realizmu socjalistycznego, utrzymane w konwencji ówczesnej poetyki i ostrzegające przed niebezpieczeństwem broni biologicznej zrodzonej w laboratoriach państw kapitalistycznych. Powieść trzecia jest żartobliwą historią dla młodzieży opartą na motywach fantastycznonaukowych.