Morze spokoju

Tym razem, nie będę chwalić jak wszyscy. Nie dlatego, że tej książce się nie należy, ale dlatego, że padło tak wiele słów, dobrych, chwalących, wywyższających spośród innych książek o podobnej tematyce, że moim zdaniem nie ma sensu ich powtarzanie.
Miast tego, też nie odkrywając nie wiadomo czego powiem, że cenię tę książkę za przekonanie mnie do rzeczy, których generalnie nie lubię. W sumie jeszcze niedawno, gdyby ktoś powiedział mi, że nie oburzę się na zachowanie bohaterki miażdżącej bohatera, a potem bohatera w łóżku z panienką od seksu li tylko, to zdziwiłabym się. Powiedziałabym, że dopuszczam, bo w sumie wiele dopuszczam, ale proszę mnie przekonać. I tak, myślę, że Millay to się udało. Choć było to bolące dla mnie jako czytelnika, jestem w stanie powiedzieć, że bardzo potrzebne bohaterom. Nie było w tym, tak lubianego motywu autorskiego dręczenia, aby czytelnik mógł mocniej współczuć. To co bohaterowie sobie uczynili, choć pewnie emocjonalne i bezmyślnie, okazało się dla nich właściwe. Odpowiedni wstrząs, aby móc się otrząsnąć. Odpowiedni sposób na przekazanie.
Czy coś mi się nie spodobało? W zasadzie nie, choć miałam problem z milczeniem bohaterki. Coś mi tutaj nie pasowało. Trochę ciężko uwierzyć mi, aby po tak długim milczeniu nie doszło do pewnych zaburzeń mowy, tylko, że to już pytanie do fachowców w tej materii. Ale to już chyba bardziej na zasadzie czepiania się i szukania dziury w całym.
To dobra i wartościowa książka. Uniwersalna i tematycznie, i e...

Całkiem ciekawa i przyjemna młodzieżówka. Nic niezwykłego, ale czyta się łatwo i szybko.