Mroczna armia

Strasznie się nudziłem próbując doczytać do końca. Przyznaję się tez do kartkowania i opuszczania co bardziej nużących fragmentów. Drugi tom rzekomo nowego cyklu J. Delaneya nie rożni się prawie niczym od pierwszego i od iluśnastu tomów "Kronik Wardstone". Fabuła, po krótkotrwałym przyspieszeniu w ostatnim rozdziale poprzedniego tomu, kiedy to główny bohater, Tom Ward, szybko i bezsensownie zginął (ale błyskawicznie zmartwychwstał), grzęźnie początkowo na mieliznach edukacji nowej uczennicy stracharza, polegającej głównie na wspominaniu przez głównego bohatera, jak on sam robił to wszystko lepiej. Potem przechodzi do fazy drugiej, czyli wyprawy na terytorium wrogich Kobalosów. Organizowana ona jest (jak zresztą cała akcja tej powieści) na zasadzie wielkiej improwizacji i pospolitego ruszenia z towarzyszącymi rozwiązaniami fabularnymi wyciąganymi przez autora z kapelusza, gdy tylko wplątywał bohaterów w sytuacje bez wyjścia. W drugiej części książki akcja nieco przyspiesza, ale ciągłe powtórki oklepanych wątków z poprzednich tomów nie dają wielkiej satysfakcji czytelniczej.
Jestem chyba za stary na to, żeby się męczyć z tym cyklem, ale nie próbowałbym, gdyby pierwsze tomy "Kronik Wardstone" nie budziły we mnie chociaż trochę sympatii. Może są czytelnicy, którzy lubią czytać piętnasty (?) raz to samo, ale ja już nie daję rady.