Opinia na temat książki Na południe od granicy, na zachód od słońca

Pierwsza ze skromniejszych objętościowo książek Murakamiego, za jaką się zabrałem. Podchodziłem do niej z pewną niepewnością, nie wiedząc czego się spodziewać. "Kafka nad morzem" podobała mi się bardzo, "Tańcz, tańcz, tańcz" praktycznie wcale i bardzo chciałem, żeby "Na południe od granicy, na zachód od słońca" okazała się zdecydowanie bardziej podobna do tej pierwszej pozycji. Czy była?Nie. Ale to nie znaczy, że była kiepska. Była po prostu inna. Nie ociekała bogatą symboliką, jak "Kafka", praktycznie ze świecą szukać tu elementów fantastycznych, ale dzięki temu, że Autor zrezygnował z zawiłego rozważania o niczym, co było bolączką "Tańcz...", "Na południe..." czyta się całkiem przyjemnie. Jest to pozycja bardzo racjonalna, w porównaniu do innych książek Murakamiego, jakie miałem okazję czytać (bo racjonalna jako tako to już nie bardzo, jako że traktuje o uczuciach). Jak to w kronice życia uczuciowego pewnego faceta zbliżającego się do kryzysu wieku średniego, poznajemy kilka jego miłości, wchodzimy do jego głowy, żeby poznać go lepiej, by pod koniec dowiedzieć się, że on sam praktycznie siebie nie zna.Nie poleciłbym tej książki każdemu, ale jeśli ktoś lubi czytać o miłości z dość dużą dawką portretu psychologicznego bohatera i ze szczyptą tajemniczości polanej orientalnym sosem, to pozycja dla niego.