Na skraju Imperium

Moja pierwsza wysłuchana książka. Wrażenia? Cóż… Potwierdziły się moje przypuszczenia, że „czytać książkę”, a „słuchać, jak ktoś czyta książkę” to dwa różne doświadczenia, dwa różne światy otwierające się przed odbiorcą. Dla mnie tak różne, że mam duże wątpliwości dotyczące ocenienia książki w tym samym miejscu, gdzie oceniam książki przeczytane.

Na mój odbiór książki czytanej przeze mnie ma wpływ przede wszystkim autor. Wszystko inne: wydawnictwo, korekta, redakcja, okładka itp… stanowią zwykle ułamek, kilka procent oceny. Natomiast na odbiór książki słuchanej przeze mnie ma duży wpływ, hm, chyba nawet na równi z autorem, czytający: jego głos, jego interpretacja… Przekonałam się o tym, gdy jakiś czas temu usilnie próbowałam przebrnąć przez „słuchanego” „Czerwonego kapitana” D. Dána czytanego przez M. Stuhra. I chociaż do młodego Stuhra nic nie mam, kilka jego kreacji filmowych bardzo lubię, to w jego czytaniu „kapitana” wybitnie coś mi nie leżało. Usypiałam lub oddalałam się myślami tak daleko, że dopiero odkrycie, że mam słuchawki w uszach sprowadzało mnie do rzeczywistości. Albo łapałam się na tym, że Stuhr czyta, a ja jestem pochłonięta przeglądaniem internetu lub czytaniem książki… Zaczynałam słuchanie od początku. I jeszcze raz. Kilka razy. I nie przebrnęłam nawet przez ćwierć objętości. Tutaj natomiast, Henryk Drygalski, Jacek Kiss i Ksawery Jasieński nie pozwolili mi przysnąć czy zająć myśli czymś innym. Dosłuchałam do końca:)

Mam jednak wrażenie, że...