Nechemia

Nechemię ulokowalabym gdzieś na granicy Ksiąg Jakubowych oraz Golema. To pełna przewrotnego humoru, literackich aluzji i barwnych postaci powieść łotrzykowskiej zaprasza nas do świata XVII wiecznej Rzeczpospolitej.
Odnajdziemy w niej wszystkie cechy gatunkowe jakimi powinna się wyróżniać powieść łotrzykowska. Zaczynając od przebiegłego, niezwykle pomysłowego bohatera Żyda Nechemię, który jest niczym wilk w owczej skórze, wędrowny kaznodzieja, cudotwórca tonący w odmętach półprawd, kłamstw. Za jego sprawą nie raz przekonamy się, że i fortuna kapryśną bywa, będziemy świadkami sfałszowania cudu w częstochowskim klasztorze na Jasnej Górze, posmakujemy trudów wędrówki do Konstantynopola, przemierzymy domy rabinów i zakurzone księgi.
Nechemia z własnej woli wkracza w kontakt ze światem przestępczym, gubi go chciwość oraz nieustanna pogoń za odnalezieniem kamienia filozoficznego.

Z pewnością pokusą by sięgnąć po Nechemię jest porównanie jej do Ksiąg Jakubowych, które w moim odczuciu są zdecydowanie lepsze w odbiorze. Brak tłumaczeń niektórych zwrotów mocno utrudniał w tym przypadku odbiór. Zainteresowanie książką nieco słabło w chwili, gdy siła ciężkości przenosiła się z głównego bohatera na tych pobocznych i ich dygresyjnych wywodów.

Siedemnastowieczna Rzeczypospolita. To wtedy panowało pewne poruszenie wśród Żydów, spowodowanego wizja nowego świata.

W Konstantynopolu przetrzymywany jest Mesjasz, mający ogłosić się władcą. Wieku wiernych idzie w tym kierunku, choć niektórzy mają inne plany.

Na przykład tytułowy Nechemia, rabin Komarna. Jest to człowiek o wielu twarzach, awanturnik, medyk. Człowiek z ktoś u kości, cięgle i bez przerwy szukający odpowiedzi i sens życia, o naturę życia i świata.

Poszukuje kamienia filozoficznego, ledwo uchodzi z życiem, rozpoczyna szalone przygody.

Nie zabraknie tutaj wiedzy, historia, ale także humoru, dzięki czemu całość jest lżejsza i bardziej interesująca w odbiorze.