Nie ma i nie będzie

„Piszę do was zmiast, gdzie skwer za­mie­nio­no wbe­to­no­wy plac, fa­bry­kę wruinę, akino wbie­dron­kę albo lidla. Piszę zmiej­sco­wo­ści, zktó­rych ostat­ni pe­ka­es do­kąd­kol­wiek od­jeż­dża oczter­na­stej dwa­dzie­ścia, apierw­sze nie­wiel­kie cen­trum han­dlo­we wy­bu­do­wa­no przed pię­ciu laty. (...) To więk­szość kraju. To tutaj na py­ta­nie, co się stało zza­kła­dem pracy, szko­łą, pla­cem, klu­bem osie­dlo­wym, miesz­kań­cy od­po­wia­da­ją: „Już nie ma”. Pro­wa­dzą do za­ro­śnię­tych ruin, bu­dyn­ków, które już wła­ści­wie za­po­mnia­ły oswoim pier­wot­nym prze­zna­cze­niu. Albo na pusty plac. To tutaj po­cię­to, am­pu­to­wa­no, wy­pa­lo­no do gołej ziemi. To tutaj ka­za­no nam pa­trzeć, jak nasze życia roz­pa­da­ją się. Cegła po cegle, kurs au­to­bu­su po kur­sie, szyna po szy­nie, adres po ad­re­sie."



Mam w sobie dużo szacunku do pracy, którą Magdalena Okraska włożyła w stworzenie reportażu o zapomnianych miejscach Polski. Miastach widmach, które tracą mieszkańców, odkąd ich główne fabryki, kopalnie czy inne zakłady zostały zamknięte w czasach transformacji. Cieszę się, że oddała głos rozmówcom i uwzględniła nie tylko ich życie zawodowe, ale również to codzienne w czasach, gdy rzeczywistość przestała być stabilna. Wyniosłam trochę perspektyw z lektury i zwiększyłam swoją świadomość. A jednak.

Całość została napisana jak pod tezę. Brak w niej obiektywności czy dystansu. Nie ma tu opinii ekspertów, którzy daliby szerszą perspektywę....