Niejednoznacznie pozytywny

Obok kryminałów biografie/autobiografie to jeden z moich ulubionych gatunków. Kiedy dowiedziałam się, że Filip Chajzer zdecydował się podzielić z czytelnikami swoją historią, nie wahałam się długo i zamówiłam jego książkę, jak tylko pojawiła się do kupienia w empiku.

Historię pana Filipa pochłonęłam w dwa wieczory. Były to godziny pełne smutku, łez, ale też nadziei i wiary w ludzi, w człowieka, który przeżył tak dużo, a jednak każdego dnia walczy o to, by być tutaj. Trzymam kciuki. W moim książkowym życiu dwa razy nie potrafiłam powstrzymać łez podczas czytania. Pierwszy raz miał miejsce 6 lat temu podczas czytania książki o Ani Przybylskiej. Drugi nastąpił w tym przypadku. W przypadku obu osób nie mogę nazwać siebie fanką, ale o obu tych osobach stale ciepło myślę. Choć niewygodnie mi zawsze oceniać książki z tego gatunku, tym razem się złamię i zostawię tutaj dychę.

Filip Chajzer to osoba której nie trzeba nikomu przedstawiać, dziennikarz który lubi robić uliczne sondy, człowiek hejtowany w internecie a przede wszystkim ojciec, który stracił swoje dziecko w tragicznych okolicznościach. To wydarzenie zmiotło go z życia, doprowadziło do depresji z którą zmagał się, a jednocześnie próbował sobie radzić na każdy możliwy sposób, dużo stracił, wiele gdzieś też po drodze zyskał, a przede wszystkim walczył o każdy dzień.
Biografię przeczytałam jakiś czas temu, całym sercem współczuję Panu Filipowi, nie raz zakręciła mi się łezka w oku bo to naprawdę nie jest łatwa książka, pełna trudnych przeżyć i strasznej zawiści i hejtu ludzi. Robienie sobie reklamy, zasięgów na tragedii ludzkiej to coś strasznego i dla mnie nie do pojęcia.
Niestety przed napisaniem mojej recenzji Pan Filip pokazał mi się z zupełnie innej strony, nie taką osobę widziałam w telewizji czy mediach społecznościowych przez ten długi czas. Nie w tę stronę to poszło, a szkoda bo bardzo ceniłam tego człowieka. Może to taka strategia, inny pomysł na siebie tylko nie podoba mi się krytykowanie czegoś w dosadnych słowach a później wchodzenie w to bez mrugnięcia okiem.
Mimo wszystko książkę polecam, emocjonalnie wyceniam ją bardzo wysoko, literacko dużo jej brakuje ale chyba tu nie o to chodziło.

Bardzo dobra książka, nadwyraz osobisa, przepełniona nadzieją, miłością, smutkiem połączonym z bólem.
Pokazująca, że depresja przychodzi niespodziewanie i sieje zamęt, a żeby z niej wyjść trzeba siły.

Autora kojarze jako tego pozytywnego, zawsze uśmiechniętego, a teraz mam przed sobą jego drugą twarz, tą smutniejszą.

Filip miał racje, że ta książka może pomóc innym, pokazuje, że można wyjść z depresji, z żalu po stracie, ale przede wszystkim, że miłość zostaje w nas na zawsze i każdy ma jakąś role do odegrania w tym życiu. Każdy ma swój czas na tej planecie.