Opinia na temat książki Niewidzialne życie Addie LaRue

Tak, jak wielkie były moje oczekiwania co do tej książki, tak wielki jest mój zawód. Mówiąc krótko, ta książka jest o niczym. Szkoda, bo potencjał tej opowieści był wielki. Jeżeli zdarzyło by się, że pies chapsnął by egzemplarz książki i dajmy ja to wygryzł 350 stron, to nie zauważyłabym różnicy, bo rozdziały się powtarzają i zasadniczo nic istotnego się nie dzieje przez dużą część opowieści.
Mamy więc główną bohaterkę, która żyje 300 lat i: regularnie co kilkadziesiąt lat wraca do rodzinnej wsi i, o zgrozo, tu rodzice nie żyją, tam wyrosło drzewko a na lewo zapadł się murek, jednym zdaniem CZAS PRZEMIJA; chodzi ulicami różnych miast (nieważne jakich, to bez znaczenia), nikt jej nie pamięta, kradnie ubrania i jedzenie, umawia się z kolesiami, którzy rano nie wiedzą kim jest. No i jeszcze co jakiś czas spotyka się spodziewane niespodziewanie z Cieniem/Diabłem zwał jak zwał, którego boi się a może jednak pożąda, ale głównie to z nim rozmawia oraz szuka sposobu, żeby się od niego uwolnić.
W głowie mam pytanie, gdzie podziału się te 300 lat życia Addie? Gdzie rewolucje społeczne, zmiany, wojny, czy choćby wspomnienie o prawach kobiet? Nie ma, zero. Nie sorki, jest druga wojna światowa, na całych dwóch stronach książki, kiedy to niemieccy żołnierze wrzucają Addie do celi. I tyle. Liczyłam na jakiś kontekst, tło historyczne. Przeliczyłam się.
"Niewidzialne życie..." tak naprawdę sprowadza się do taniego romansu, jak dla mnie taniego i momentami żenującego, a przede wszystkim PRZEREKLAMOWANEGO.