Opinia na temat książki Nigdy nie będę młody

Podróż w poszukiwaniu własnego ja, tylko dość nudna.

Dwudziestoletni Richard nie wie, co ma zrobić ze swoim życiem, więc postanawia ze sobą skończyć. Główną przyczyną jego kiepskiego stanu psychicznego wydaje się być relacja z ojcem, sławnym poetą, oraz matką, wpatrzoną w małżonka jak w obraz. Przed popełnieniem samobójstwa ratuje chłopaka Jake, starszy facet z dość ciekawym życiorysem, który z automatu zostaje najlepszym przyjacielem Richarda. Razem wyruszają w podróż, a co będzie dalej – zdradza blurb (bo tak się składa, że opis z okładki zdradza co najmniej połowę tej historii, bez sensu).

Ach ten kryzys wieku młodzieńczego! Jak się już jest dawno za nim, to wspominanie tego okresu w życiu wywołuje ciarki żenady, przynajmniej we mnie. Richard za to przypomina mi kogoś bliskiego i właściwie to było najlepsze w tej książce – uświadomiłam sobie, że ta życiowa nieporadność to nie jest produkt naszych czasów (książka została wydana w 1932 roku), co jest dla mnie odrobinę pocieszające.