Nim dojrzeją maliny

„Nie trzeba było żadnych tragedii – po prostu czasem wydawało się, że wszystko tonie we mgle i nie widać już żadnej drogi. Wtedy nadchodził czas kryjówki.” „Każda żywa istota ma prawo do kryjówki.”

Debiutancka powieść Eugenii Kuzniecowej przenosi nas na ukraińską prowincję, do starego domu blisko stuletniej babki Teodory. Właśnie to miejsce Lilka, Mijka i Marta – bohaterki powieści, wnuczki Teodory, stojące przed trudnymi, życiowymi wyborami (Lilka i Marta) i przygotowujące się do wielkich zmian (Marta) wybrały na swoją letnią kryjówkę. Pragnąc schronić się przed światem, zrobić sobie przerwę od życia, wracają do domu, do miejsca, które niczym człowiek – przygarnie i da ukojenie, w którym czują się bezpieczne i szczęśliwe. W starej, wymagającej napraw chacie pośród krzaków dzikich malin nie szukają rozwiązania swoich problemów, mówią o nich niewiele, jakby mimochodem. Pragną na chwilę przystanąć, spojrzeć na życie z innej perspektywy, nabrać dystansu i pewności siebie. Łakną bycia razem, bliskości, ciepła, troski i zrozumienia.

„Nim dojrzeją maliny” to pachnąca latem opowieść o powrotach do ukochanych miejsc i osób. O szczęściu zaklętym w drobiazgach i radości z bycia razem, tu i teraz. To piękna, otulająca historia o potrzebie przynależności i sile rodzinnych więzów. Autorka z czułością portretuje wielopokoleniową, patchworkową rodzinę, w której dominują silne, niezależne i odważne kobiety. Otwarcie pisze o blaskach i cienia...

Łapiący za serce debiut Eugenii Kuzniecowej jest oddechem od pędzącego do przodu świata, schronieniem ginącym w gąszczu wdzierających się wszędzie malin, bluszczu i traw, pachnącym dojrzewającymi w słońcu jabłkami.

Każdy z nas staje czasem na rozdrożu nie wiedząc, w którą stronę pójść, jaką decyzję podjąć. Każdy też chciałby czasem uciec, skryć się w jakimś bezpiecznym miejscu pozostawiając problemy za sobą. Dom niemal stuletniej babki Teodory jest taką kryjówką dla kobiet z kilku pokoleń, które spotykają się tu, gdy ich życie zaczyna przypominać zaniedbany, nieuporządkowany ogród. Taki jak ten otaczający stary dom.

Każda z nich jest na progu zmian, których się obawia, którym nie jest gotowa stawić czoła. Dom jest ich schronieniem. "To przytułek dla tchórzy, których niesie nurt, ale nie wiedzą, dokąd iść, chcą tylko na chwilę wyjść na brzeg i wyschnąć".

I to nie rozwiązania swych problemów tu szukają, a poczucia bezpieczeństwa i beztroski z czasów dzieciństwa, bezwarunkowej akceptacji, miłości i zrozumienia, jakie mogą dać tylko rodzinne więzy.

Dobrze zdają sobie sprawę, że to wszystko na nich czeka, bo "nic się nie zatrzymuje, bez względu na to, jak bardzo udajemy, że wstrzymujemy życie". Jednak taka chwila wytchnienia, oderwania się daje dystans, który pozwala spojrzeć na własne życie z innej, właściwej perspektywy.

Ta historia ma w sobie tyle ciepła, nadziei i mądrości, że nawet nieuchronność przemijania przyjmujemy z akcep...

Pragnęłam tylko, żeby ta książka była przyjemna. To było moje jedyne oczekiwanie. Upatrzyłam ją sobie już koło premiery, ale dopiero teraz wpadła fizycznie w moje ręce. Potraktowałam ją jako taki niezobowiązujący przerywnik między lekturami. I kurczę no. Jakie to było super!

Jest sobie gdzieś na obrzeżach taki dziki dom, z dala od hałasów miasta. Z historią rodzinną w tle, z którego aż bije miłość i prawdziwość. Żyje tam 96-letnia Teodora, seniorka rodu, do której tego lata przyjeżdżają dwie wnuczki – Lila i Mija. W niedługim czasie dołącza do nich także kuzynka w zaawansowanej ciąży bliźniaczej – Marta. Historia płynie dalej, a do domku zjeżdża się coraz więcej ludzi i staje się tłem wydarzeń każdego z indywidualnych żyć. To tutaj rozgrywają się niesamowicie ważne w konsekwencjach sceny.

Każda z bohaterek traktuje to miejsce jako chwilowy azyl i ucieczkę od problemów czy ważnych decyzji. Dom babci to swego rodzaju tranzyt, w którym czeka się na oświecenie, skierowanie na właściwą drogę.

Fabuła książki mieści się w jednym lecie. Z początku dni płyną powoli, nieco leniwie, jednak z biegiem zdarzeń, przyspiesza także czas akcji. Narracja trzecioosobowa nie przeszkadzała mi tu ani na moment. Powieść napisana jest lekko, miejscami nawet trochę lirycznie, co sprawia, że nie da się od niej odkleić. Chciałam tylko, żeby była przyjemna. A BYŁA BARDZO PRZYJEMNA. Uwielbiam czasem zrobić sobie przerwę dla takiej książki. Mam odruch wymiotny na określenie ...