Opinia na temat książki Oddam ci słońce

Bliźniaki Noah i Jude. NoahiJude. Od zawsze stanowili jedność. Chociaż łączyły ich więzy krwi i zamiłowanie do sztuki, wkrótce zazdrość i niedopowiedzenia stworzą między nimi mur, przez który trudno będzie się przebić. Czy uda im znowu stać się jednością?
Kiedy sięgałam po „Oddam Ci słońce” to nie spodziewałam się, że ta książka aż tak mnie pochłonie. No ale zaskoczyłam się – nie dość, że mnie całkowicie oczarowała okładką, to jeszcze swoim wnętrzem. Na tyle, że czytałam ją do później nocy.
Pierwsze, co mnie oczarowało, to styl pisania autorki. Był on po prostu piękny! Pełen metafor, środków artystycznych, a jednocześnie zrozumiały dla każdego. Artystyczny, a jednocześnie nie pompatyczny, ulotny jak myśli, a jednocześnie zapadający w pamięci na dłużej. Idealnie pasował do tej powieści o rodzeństwu młodych artystów. Ukazywał dogłębnie ich dusze, myśli, ich niepewność.
Podobało mi się także to, że świat pokazywany jest na dwa sposoby – przeszłość oczami Noaha i teraźniejszość z perspektywy Jude. Dzięki temu widać jak bardzo zmienili się bohaterowie na przestrzeni zaledwie dwóch lat. Jakby akcja była poprowadzona linearnie to ich przemiana mogłaby nie tyle umknąć czytelnikowi, a być mniej odczuwalna. Dzięki temu też w powietrzu wisi niewypowiedziane pytanie – co się z nimi stało? Co musiało się wydarzyć, że są oni innymi ludźmi?
Jedynie mam delikatne zastrzeżenie co do zakończenia. Wydawało mi się lekko za słodkie. Ale czy nie o to właśnie chodziło? Książka daje nadzieję, odrobinę słońca w życie każdego z nas. Przy innym zakończeniu mijałoby się to z przesłaniem książki. Z tego powodu ja nie mam zarzutów wobec takiej końcówki. W wystarczającym stopniu mnie ona usatysfakcjonowała.
„Oddam ci słońce” Jandy Nelson to powieść o żałobie, stracie, zmianie. O rodzeństwie, rywalizacji między nimi, destrukcyjnej relacji. Ale przede wszystkim jest to książka o wybaczaniu – wybaczaniu innym, a przede wszystkim sobie. Polecam każdemu.